Peterdestadsvogelaar

Kauwen zijn dol op pijpen. Schoorsteenpijpen, ventilatiepijpen, afvoerpijpen, eigenlijk alle soorten pijpen die hoog en groot genoeg zijn om een nest in te kunnen bouwen. Opportunisten dus. En niet alleen bij hun nestkeuze, maar ook bij de inrichting, want naast natuurlijk materiaal, zoals takken, zie je ze slepen met plukken hondenhaar, weggegooide tissues en stukjes steenwol. Het moet wel dat de kauwen erg blij zijn met ons. De kauw die bij 'de' Hubo zijn intrek vond, zag ik op weg naar Tino, voor koffie en een praatje. Het gaat steeds beter met hem. Deze week mocht hij onder begeleiding fietsen. Volgende week mag hij dat in het verkeer gaan proberen. Ook schrijft hij weer regelmatig.  Zouden wij Tino dan toch voor de volle honderd terug krijgen? Zelf denkt hij van wel. Hij schreef dat op zijn blog. Onder de foto's staat daar een link naartoe. Mocht je het lezen, reageer dan eens. Ik weet dat dat hem enorm motiveert. Klik hier om naar Tino's blog te gaan.  

Soms weet je dat je naar iets kijkt, zonder te weten wat. Bijvoorbeeld omdat de achtergrond een homogene brij lijkt te zijn, waar dat “iets” helemaal in opgaat.  Je zou je blik dan kunnen verleggen naar iets anders, zo van: Ik zal me wel vergissen , maar beter is het om naar je instinct te luisteren en wat beter te kijken, proberen om diepte of contrast in de brij te ontwaren.  Soms zie je dan nog steeds niets. Gelukkig is er nog zoiets als de voorzienigheid. Verleden week zorgde die er bijvoorbeeld voor dat het in het nevelige, dichte bos staande ree zijn kop optilde om aan een blaadje te knabbelen.  Het gekke is dat je daarna denkt: hoe had ik dat nou niet kunnen zien?  Op de derde foto staan er trouwens twee.  

Mallebos, verleden week.  Deze ijsvogel kwam evenwijdig met mijn fietsrichting aangevlogen. Meestal vliegen ze in een streep door om uit het zicht te verdwijnen. Maar dit keer niet. Hij landde 'vlak voor mijn neus en bleef ook nog zitten toen ik behoedzaam naderbij sloop, met de camera in aanslag.  Hoe ik mij voelde? Woorden te weinig om dat te beschrijven. Dus dat laat ik dan ook maar achterwege.  

Ik heb het al eerder gezegd: Leuk hoor, die tuinvogels, maar liever zie ik ze in hun natuurlijke omgeving.    Met de puttertjes gebeurde mij dat laatst bij de Bernisse. Op een van de parkeerplaatsen lag een plas, die voor allerlei vogels functioneerde als bad. Langzaam was ik iets dichterbij geslopen. Dat is moeilijk op zo'n open parkeerplaats, dus al te dicht kon ik ze niet naderen, en dan nog vlogen ze op. Toen ben ik gaan zitten. Wat zouden ze belangrijker vinden: mijn vreemde aanwezigheid of hun dagelijkse bad? De putters kozen voor dat laatste.  Het was heerlijk om naar die tropisch gekleurde wezentjes te kijken, die het baden afwisselden met eten en ruzie maken. Ik hoop dat ik jullie met mijn foto's kan laten delen in de pret.