Peterdestadsvogelaar

J a, ja, de maansverduistering. Er is veel over gesproken en geschreven de voorbije dagen. Bloedrood zou de maan worden. Dit wonder der natuur zou ik graag zien. Ik had al een mooie plek in gedachten: de dijk langs het Spui.  De eclips was meteen een excuus om het warme huis te ontvluchten (hoewel ik aan excuses nooit een gebrek heb). Daarom stond ik op vrijdagavond met Tino en zijn vrouw José aan het Spui, verwachtingsvol kijkend in zuidoostelijke richting.  Daar werden wij getrakteerd op een natuurverschijnsel van de hoogste orde: een immense, donkere en dreigende wolkenlucht, die de maan volledig aan het zicht onttrok.  Wie nu denkt dat wij diep teleurgesteld naar huis fietsten, kent ons niet. Tino had voordat ik mij bij hen voegde een mol gezien die uit de grond kroop op nog geen twee meter rechts van hen. Hij vertelde glunderend over het korte staartje van het diertje met de glanzende bontjas, dat zich meteen in de grond terugtrok toen het een trilling voelde van een

Een busje in oranje en groen staat voor de deur. Ernaast zwoegen twee grondwerkers. Halen tegels uit de grond, graven en gooien de boel weer dicht. Met een denkbeeldige plof gaan internet en televisie op zwart. Sandra legt niet snel genoeg de link met de storing en het wegrijdende busje en vergeet naar buiten te stormen. Ach, wat zou het ook, alsof zij de boel meteen weer zouden opengooien? Meer dan een week geen tv en internet. Hoe hebben wij het overleefd?  Ziggo wordt gebeld, de ellende begint. Na een veel te lange wachttijd volgt het standaardverweer “gebruikt u wel de goede kabels?” “Ja, dat doen wij, zelfs hele goede en die functioneerden ook prima tot een half uur geleden” (grrrrr). Wij worden maar half geloofd als wij vertellen over de graafwerkzaamheden. Immers: “u bent de enige in de straat met klachten…” Wij antwoorden dat het dan vast alleen ‘onze’ kabel geweest is, die ten prooi gevallen is aan een slecht gerichte steek van een spade.  “Wij kunnen een

Het kost mij elk jaar weer een enorme hoop tijd om te traceren waar de boomvalken broeden. En of ze dat überhaupt doen. Er zijn jaren dat ik ze met wat geluk snel vind. Er zijn ook jaren dat dat nauwelijks lukt. Dat is dit jaar het geval.  Boomvalken komen elk jaar terug naar het gebied waar ze het vorige jaar gebroed hebben. In theorie maakt dat het zoeken eenvoudig. Maar de praktijk is anders. Om te beginnen: soms komen ze niet terug omdat een of beide ergens tussen hier en Afrika is doodgegaan, verdwaald in slecht weer, uitgeput of gegrepen door een grotere roofvogel. Veilig terug in Nederland is helaas geen garantie voor een succesvol broedseizoen. Ook hier worden ze tegenwoordig regelmatig gegrepen door andere roofvogels. Hier in de buurt is de grootste boosdoener de slechtvalk.  Vaak neemt een jongere vogel het territorium wel over, maar in hun eerste levensjaren zijn die nog niet geslachtsrijp. Dan maken zij elkaar wel het hof maar wordt er geen nest bezet of legt het v

Taalcoach:"hoe heet u?" Buitenlander: "ik heel heet". Bij het verzinnen van een toepasselijke titel voor mijn blog van vandaag schoot dit flauwe mopje door mijn hoofd.  Situaties of anekdotes doen altijd moppen bij mij opborrelen. In mijn geheugen zijn er honderden opgeslagen die wachten op iemand die een deurtje openzet om ze los te laten. Dat heb ik van mijn moeder.  Zelf kon mijn moeder de moppen nooit goed vertellen. Zij vergat de clou  en zei dan gierend van de lach: "Peet, maak jij hem af, jij kunt hem veel beter vertellen". Alleen dat al veroorzaakte altijd veel hilariteit bij de toehoorders, waardoor de eigenlijke mop niet eens meer nodig was. Mijn moeder meed de zon, net zoals ik dat tegenwoordig doe. Een echte 'indo-eigenschap'. En in combinatie met de hartafwijking die ik ook van haar heb, bittere noodzaak.  De voorbije hete dagen ben ik daarom maar weinig buiten  geweest. Op werkdagen bracht ik een deel van mijn dag op