Duistere maan, verlicht humeur
J a, ja, de maansverduistering. Er is veel over gesproken en geschreven de voorbije dagen. Bloedrood zou de maan worden. Dit wonder der natuur zou ik graag zien. Ik had al een mooie plek in gedachten: de dijk langs het Spui. De eclips was meteen een excuus om het warme huis te ontvluchten (hoewel ik aan excuses nooit een gebrek heb). Daarom stond ik op vrijdagavond met Tino en zijn vrouw José aan het Spui, verwachtingsvol kijkend in zuidoostelijke richting. Daar werden wij getrakteerd op een natuurverschijnsel van de hoogste orde: een immense, donkere en dreigende wolkenlucht, die de maan volledig aan het zicht onttrok. Wie nu denkt dat wij diep teleurgesteld naar huis fietsten, kent ons niet. Tino had voordat ik mij bij hen voegde een mol gezien die uit de grond kroop op nog geen twee meter rechts van hen. Hij vertelde glunderend over het korte staartje van het diertje met de glanzende bontjas, dat zich meteen in de grond terugtrok toen het een trilling voelde van een