Peterdestadsvogelaar

Ik ben zelf erg ver geweest. Verder dan de meesten ooit zouden kunnen navertellen. Op het punt waar ik stopte, was er niets. Helemaal niets. Geen licht, geen zingende engelenkoren. Dus als u mij vraagt of er daar iets is, dan antwoord ik “waarschijnlijk niet”. Op een dag als vandaag hoop ik vurig dat ik het mis heb. Dat ik simpelweg niet ver genoeg ben geweest om het te kunnen weten. Dat er stille watertjes zijn, waarin ruisvoorns kringen maken, die de aandacht trekken van zijn alerte vissersoog. Dat er rietkragen zijn, waarin een roerdomp zich probeert te verstoppen, maar niet goed genoeg om aan zijn vogelaarsblik te kunnen ontsnappen. En dat er sappige veldjes zijn, waarop hij ontspannen kan liggen met een gr assprietje tussen zijn tanden en de oren gespitst op piepjes van goudhaantjes in een meidoorn, die een gewoon mens zullen ontgaan, maar hem niet.  En mooie blauwe luchten, waarin hij kan speuren naar het silhouet van boomvalken, zoals hij zo graag deed , voor mij.

Ik vind het natuurlijk best lekker, zo'n verlengde nazomer, maar waarom moet het zo heet en benauwd zijn?  Afgelopen woensdag, op mijn vaste vrije dag, had ik een list bedacht om de hitte te ontlopen. Ik was voor dag en dauw opgestaan en was aan de rand van Spuimonding-West gaan zitten. Het was een succes, want wat is er mooier dan de zon zien opkomen met op de voorgrond honderden eenden, ganzen, strandlopers en plevieren met kakofonische omlijsting?  Heet heb ik het niet gehad. Wel even wat fris, want voordat de zon opkwam, stond er een stevige wind, die de herfst al in zich had. Gelukkig had ik erop geanticipeerd met een flanellen bloes, die multifunctioneel was, want later diende hij als zonnescherm, hangend over het handvat van mijn karretje. Tot elf  uur heb ik het uitgehouden, maar toen werd het te warm. Jammer, want er waren nog zo veel vogels te zien op het intussen drooggevallen natuurgebied, dat ik graag gebleven zou zijn. Op weg naar de auto viel mijn oog op

In deel vijf van mijn verslag schreef ik al dat een groene specht de stilte doorbrak. Mooie vogels, groene spechten, maar schuw! Het is niet eenvoudig er een op de foto te krijgen, anders dan bewogen, omdat hij meteen op de vlucht ging of half verscholen was tussen takken . Groene spechten zijn schuw uit levensbehoud, want zij vallen goed in de smaak bij sperwer, havik en slechtvalk, omdat ze het formaat hebben van een gegrild piepkuikentje. Die ochtend dat ik in het boomvalkengebiedje in de dekking zat, was de specht uit diverse richtingen te horen. B oven mij, links, dan weer rechts, achter mij en op enig moment ook tegelijkertijd: er zat kennelijk een hele familie. Ik deed geen moeite om er een in beeld te krijgen, want ik had andere interesses, zoals u weet. Ik besloot mijn aandacht daarom alleen op de boomvalken te blijven vestigen . Het jong had ik net gevonden en hield ik in het beeld van mijn achter mijn telescoop gemonteerde fototoestel.   Een van de jon

Is er iets dat het spektakel van gisteren nog kan overtreffen? Overtreffen niet, maar evenaren wel. Dus lees maar gauw verder. Toen ik na mijn siësta op de camping weer het natuurgebied in trok, wist ik dat er minder actie te verwachten was van de boomvalken.  Die zijn ‘s morgens het actiefst. Gelukkig was er genoeg andere activiteit. Libellen bijvoorbeeld. Lastig hoor, om die diertjes scherp op de foto te krijgen. Als ze stilzitten, gaat het nog wel Maar vliegend... Nog eens proberen dan maar Toen de schemer al weer begon in te vallen brak er een ogenblik van allesomvattende rust aan. Geen beweging, geen geluid. En in die stilte besefte ik wat een geluksvogel ik ben. Het feit alleen al dat ik er nog ben, maar ook dat ik nog het vermogen heb om eropuit te trekken en te genieten van al het mooie op de wereld. Een zeldzaam mooi moment van overpeinzing, dat opeens weer voorbij was, want hoewel er even niets geweest was dat mijn zintuigen prikkelde, stonden

Uiteindelijk viel ik alsnog in slaap om de volgende morgen om zes uur klaarwakker te zijn. De rest van de camping was nog in diepe slaap en zittend op mijn campingstoel genoot ik van de mussen in de struik naast de kippenren, die zich zonder opwekkende middelen moesten zien voor te bereiden op de nieuwe dag. Hoe anders ik dan, met een geurige kop koffie in de hand. Een banaan diende als voorlopig ontbijt. De rest zat al in mijn rugzak en zou ik in het veld eten. Nadat ik al mijn apparatuur in de strandkar had geladen, ging ik op weg. Het was een prachtige ochtend. De zon kwam op boven in nevelen gehuld veld. In die serene atmosfeer baande ik mij een weg. Het gekuker van een groene specht en het gerammel van de wielen van mijn kar, die over honderden afdrukken van koeienpoten hobbelde, doorbraken de stilte. Ik had mij niet vergist bij het uitkiezen van mijn plek, een ideale combinatie van schaduw, opkomend zonlicht in de rug, voldoende dekking en een perfect zi