Peterdestadsvogelaar

In mijn blog van 2 september citeerde ik Tino, die iets zei over de voorzienigheid. Intussen is duidelijk dat de voorzienigheid ook een wreed kantje heeft, want drie dagen later kreeg Tino een ongeval op zijn racefiets. Hersenletsel, dagenlange coma, weer bij kennis nu, maar hoe hij 'eruit gaat komen’, is ongewis. Met dit in het achterhoofd vind ik het bijna misplaatst om te schrijven over mijn eigen, langzame herstel. Of over wat ik aan mooie dingen heb gezien op mijn eerste voorzichtige stapjes, veilig aan het handje van Sandra. Misschien binnenkort ook weer eens alleen. En misschien nooit meer met Tino. Laten wij hopen dat de voorzienigheid zich de volgende keer weer van zijn goede kant zal tonen. Zo niet, dan dat Tino zelf de kracht en het doorzettingsvermogen kan opbrengen om terug te komen naar een zelfstandig en waardevol leven. Dat is in ieder geval wat ik hem vurig toewens.  Dan toch maar een paar plaatjes van mijn eerste uitstapje weg van huis. Wij waren naar de Maasvla

Ja, ik kan er ook niets aan doen dat er een visarend over kwam in het kleine uurtje dat Tino mij gisteren op sleeptouw nam. Wij waren tactisch gaan zitten op de plek waar wij eerder boomvalken hadden zien jagen. De boomvalken deden echter precies wat zij altijd doen: er niet zijn. Wij maakten het ons gemakkelijk en observeerden wulpen, witte kwikstaarten en een tapuit; gewone soorten, maar zoals jullie weten bestaan ‘gewone’ soorten niet. Net als gewone mensen. Opeens riep Tino: ‘Is dat geen visarend?’ Ik dacht nog even dat het een jonge meeuw was, maar een blik door mijn verrekijker bewees mijn ongelijk: ‘Ja, het is een visarend!’ Later zei ik tegen Tino hoe bijzonder het was dat hij precies over onze hoofden vloog. Voor hetzelfde geld   was hij een kilometer meer naar links of recht gepasseerd en zouden we hem hebben gemist. ‘Tsja,’ zei hij, of iets van die strekking, ‘een typisch staaltje van de voorzienigheid.’ Typische uitlating van de ene 'atheïst' tegen de andere,