Peterdestadsvogelaar

Het wateroppervlak van veel van de sloten in Nissewaard ligt onder een laag eendenkroos. Ook in het Mallebos is dat het geval. Dat viel mij gisteren op, toen in na mijn werk een wandelingetje maakte.   De blauwe reiger moest toch eten en was daarom midden in de erwtensoep gaan staan. Had hij besloten om een balansdag te nemen, zonder vlees? Alert strekte hij de nek en pikte in de groene brij. Een blaadje was zijn buit. Maar ik hoorde hem denken “gatver, dat moet ik niet” en hij schudde het blaadje uit zijn snavel. Even later pikte hij nog een keer en bestond zijn vangst uit een fors insect. Dat werd smakelijk naar binnen gewerkt. Dus toch geen vegetariër, maar een kundige visser die zich niet uit het veld liet slaan door een beetje kroos.   De reiger was maar bijvangst. Ook de jonge havik was dat, toen deze met straaljagervaart horizontaal over het dak van het bos scheerde. Ik hoopte namelijk een goudhaantje te zien of een vuurgoudhaantje. Maar er lieten zich m

Tino en ik zouden vandaag om 9 uur gaan vogelen. Vooraf had ik gezegd dat ik geen grote wensen had. Met een vuurgoudhaan zou ik tevreden zijn.  Daarvoor hoefden wij volgens hem niet ver van huis. Toen wij vanmorgen wakker werden, hoosde het in het kwadraat. Nou houdt regen ons niet binnen, maar wel de wetenschap dat geen vogel zich zou laten zien. Daarom gingen wij een uur later op pad.  Maar dat bleek niet de juiste remedie, want wij kregen alsnog bakken regen over ons heen. In het Spuibos diende een hazelaar als paraplu. Het bleek een aftands ding te zijn, want hij zat vol gaten. Oké, het duurde iets langer dan zonder, maar wij raakten toch doorweekt. Vanonder het gebrekkige regenscherm tuurden wij door een gordijn van regen naar de bosjes aan de overkant van het pad. Een piepklein vogeltje scharrelde er nerveus in rond. Het kostte moeite om hem goed in beeld te krijgen. Toen dat eindelijk lukte, bleek het 'mijn'   vuurgoudhaantje te zijn. Maar hij deed zijn naam g

Het Hartelpark herbergt vele boomsoorten. Dat er ook beuken en eiken staan wist ik, maar ik was me nooit bewust van de aantallen. Normaal zie je door de bomen het bos namelijk niet; je ziet alleen de bomen waar je oog op valt. Bovendien ben ik "vogelaar" en geen "bomelaar". Ik kijk dus vooral naar wat er in de bomen rondscharrelt en niet naar de boomsoort.  De veldesdoorn kleurt al aardig rood. Vandaag waren de beuken en eiken deze onpersoonlijke benadering zat. Zij hadden iets bedacht  om hun identiteit aan mij op te dringen. Zij hadden namelijk een tapijt van beukennoten en eikels laten vallen. Onder mijn voeten knisperde en kraakte het als vers gevallen sneeuw . De eiken werden geholpen door houtduiven. Die plompe vogels klauterden door de boomtoppen. Bij hun gehannes om een enkele eikel te pakken te krijgen, stootten zij er tientallen naar beneden.  Waar zo’n groep duiven bezig was, was het net of het regende, zo klonken die door het blader

Elk jaar eindigt mijn boomvalkjaar triest. Want rond eind september trekken de boomvalken weg naar hun onverwinteringsgebieden in Afrika. Ik blijf "alleen" achter, moet afkicken en mij een paar maanden op een andere manier zien te vermaken. Maar dit jaar eindigde het in een waar dieptepunt, want op 22 september overleed Richard, mijn goede vriend en jeugdvriend.   Wij hadden de laatste jaren goed contact en zelfs was hij een beetje besmet met het boomvalkenvirus. Daarom hielp hij mij met zoeken naar boomvalknesten in de omgeving van Heenvliet, Zwartewaal, Brielle en Rozenburg. Eind juli kreeg hij een terugval van zijn ziekte. Mij kwam dit aan het licht toen ik op een avond met hem in Rozenburg was. De 600 meter naar onze uitkijkplek legde hij moeizaam stommelend af en pas na anderhalf uur had hij weer moed verzameld  om terug naar de auto te gaan. Natuurlijk genoten wij verder wel van ons uitstapje, zoals wij altijd deden: twee gehandicapte ex-vissers die nu naa