Peterdestadsvogelaar

In mijn tuin mag elke vogel een graantje meepikken. Zelfs eksters, die ik meelwormen en apennoten voer. Maar het moet niet te gek worden. Toen een paar weken terug een halsbandparkiet op een voedersilo neerstreek, was deze in nog geen halve dag leeg. De zichzelf respecterende stadsvogelaar kan zich natuurlijk niet verlagen tot het afknallen van vogels. Maar ik zal eerlijk zijn: de aandrang was er wel degelijk. Bij gebrek aan een luchtbuks moest ik echter een parkietvriendelijk alternatief vinden. Dat vond ik op het internet.  Veel mensen hebben kennelijk last van gevederde schrokops. Speciaal daarvoor zijn er hufterproof voedersilo's ontworpen (met een raamwerk eromheen, waar de kleintjes wel en de grote niet doorheen kunnen). Ik vulde hem met dezelfde soort pitten en hing hem op dezelfde hoogte in dezelfde boom. Appeltje eitje. Niks appeltje eitje: alleen meesjes en een enkele groenling bezochten de noviteit. De vinken en mijn  mussenfamilie lieten hem links liggen. Zou het  onwen

De mussen in onze wijk komen niet op afroep. Een handje grondvoer? Ja, eksters, duiven en een heggenmus. De huismussen komen alleen als het ze uitkomt. En als het niet uitkomt, dan komen ze niet. Niet dat ze het voer niet lusten, want ze eten er graag van, soms met twintig tegelijk. Maar er is geen peil op te trekken wanneer. Zijn ze er dan eenmaal, dan zijn ze niet schuw. Althans, zolang ze tussen de stekels van de meidoorn zitten; die lange slungel met zijn kaplaarzen zal ze daar niets kunnen doen, zullen ze wel denken. Het zijn niet van die klimmers, zoals mezen en vinken. Maar stiekem toch een beetje wel, want sinds ik een voedersilo van gaas heb hangen, met gepelde zonnepitten erin, klimmen ze er als volleerde alpinisten tegenaan. Voor die pitten wel ja. De ongepelde pitten in een andere silo negeren ze. Je bent een diva of je bent het niet.  Die mannetje waande zich onbespied op nog geen meter naast mijn raam    

Vissen: rationeel gezien vind ik het dierenbeulerij. Ik begrijp eigenlijk niet dat het daarom niet verboden is. Gevoelsmatig vind ik het echter een van de mooiste dingen die er is: het op de loer liggen, wachten op een prooi en op het juiste moment toeslaan. Gelukkig heb ik het vogelen en het fotograferen van vogels. Daardoor hoef ik niet altijd sadistisch met een lijn en een haak aan de slag om aan mijn jachtinstinct tegemoet te komen. Maar soms, zeker aan het begin van de winter, de beste tijd om op snoek te vissen, dan is de drang te sterk. Dan kun je mij zomaar een paar dagen zonder verrekijker of fototoestel langs de waterkant aantreffen. Totdat ik een 'kill' gemaakt heb en mijn driften weer wegebben tot een niveau waaraan ik weerstand kan bieden.  Omdat ik zelf visser ben, kan ik ook eindeloos genieten van vogels die vissen. Geduldig, als was ik de vogel zelf, sla ik dan zijn verrichtingen gade, zelfs al moet ik daar heel lang voor stilzitten. Totdat de vogel toeslaat en