Peterdestadsvogelaar

Onderuitgezakt zit ik op een bankje in het park. Ik geniet van de prettige warmte van de voorjaarszon, terwijl uit het verse bladerdak een vogelconcert klinkt. Twee mannen naderen. Zij slenteren meer dan dat zij wandelen. De oudste van de twee is slecht ter been en leunt op een rollator. De ander ziet er fitter uit met het sportieve blauwe T-shirt. Loerend vanonder zijn eveneens blauwe petje wijst de slanke man naar iets wat in een braamstruik scharrelt. Kennelijk heeft hij de zwartkop gezien, die al een tijdje met schelle uithalen het muziekstuk domineert. Als de mannen bij mijn bankje zijn aangekomen en wij elkaar groeten, spreekt de fitte mij aan. De andere kijkt wat afwezig voor zich uit en zwijgt. Onzeker sturend rijdt hij zijn rollator tegen de berm en gaat moeizaam zitten. Nog steeds zegt hij niets. Iets in hem doet mij denken aan mijn vader, in zijn demente jaren. De lege blik, waaruit verwarring spreekt over tijd en plaats. Lichamelijk is de oude man hier i