Peterdestadsvogelaar

De jonge man, over wie ik in een eerder blog schreef, kom ik de laatste tijd vaker tegen. Hij is aardig en leergierig. Soms fietsen wij een stukje samen op. Dat is leuk, maar ook confronterend, want zijn gehoor en zijn gezichtsvermogen zijn zoals het mijne 30 jaar geleden was. Hij ziet in de verte meer zwarte stipjes vliegen en hij hoort meer hoge piepjes van overvliegende zangvogels. Dit alles “mis” ik.  Daar zou ik zuur over kunnen zijn, maar ik bekijk het liever van de positieve kant, namelijk dat hij mij soms een paar extra ogen en oren bezorgt. De onderstaande tapuit merkte ik vandaag trouwens zelf op. Waarschijnlijk omdat hij op nog geen 15 meter afstand bleef zitten. Tino en ik hebben er uitgebreid van genoten. En dat snappen jullie wel, als je ziet hoe mooi hij is. Tapuit in de polder van Simonshaven Tapuit in de polder van Simonshaven  

Verleden week zag ik een enorm aantal boerenzwaluwen bij een boerderij waar ze altijd broeden. Het waren er zeker 200, ouders en peuters door elkaar.  Al dat gekwetter en gefladder, ik werd er blij van. Rusten deden ze op de draden van een hoogspanningsmast pal boven mijn hoofd. Op mijn krukje was ik eronder gaan zitten en ik voelde mij vederlicht van geluk. Mijn blijdschap had ook een duister kantje: mijn vrienden, de boomvalken eten boerenzwaluwen. Genoeg voedsel dus om zich vol te vreten om begin oktober de zware reis naar Zuid-Afrika te ondernemen. Ook de boerenzwaluwen vertrekken rond die tijd en vormen, samen met andere trekvogels en -insecten, een grote vliegende snackbar. Geloof mij : hier zitten er bijna 100. Vergroot de foto maar eens uit.