Peterdestadsvogelaar

Hoewel mijn pindaslinger op een veilige en beschutte plaats hangt, landt er zelden een mees op. Eigenlijk bezoekt alleen de gaai mijn slinger (en rukt die met zijn grove snavel onverbiddelijk aan flarden). Gaaien zijn dit jaar echter dun gezaaid, zodat de slinger wekenlang onaangeroerd  kan blijven hangen. Het is niet dat mijn mezen niet van doppinda’s houden. Al een paar keer heb ik namelijk geconstateerd dat ze pinda’s op het tuinpad wel graag opeten, als de eksters er tenminste een paar laten liggen. Het is bijzonder om te zien hoe de mezen met zo’n grote pinda omgaan. De grond is een gevaarlijke omgeving voor mezen. Die zoeken liever de veiligheid van de doornige meidoorn of de met klimplanten overwoekerde schutting. Voordat de mezen op het pad landen, kijken ze daarom de kat uit de boom. Of beter: de katten uit de border, want die willen daarin nog wel eens op de loer liggen; het tuinpad is een ideale startbaan voor een verrassingsaanval. En er is geen mees te

Het is somberheid troef. Motregen en niet koud genoeg voor de vogels om mijn voederplaats te bezoeken.  Vogelavonturen en mooie, contrastrijke foto’s moeten maar even in de wachtstand. Gelukkig heb ik nog wel wat aardigs van verleden week, zoals een groene specht, die ik redelijk dichtbij mocht benaderen (meestal vliegen ze weg of verstoppen ze zich aan de andere kant van de stam).   En een buizerd. Deze zat zijn vleugels als een aalscholver te drogen, zittend op een kunstwerkje bij de Wolvenpolder.   Maar nu nog even iets anders. Het was in de donkere dagen voor Kerstmis dat de Stadsvogelaar een stukje bezinning aan het beeldscherm toevertrouwde. Dat kon gezien worden als holle praat, mooie woorden zonder daden, uitgelokt door decembersentiment. Een enkeling zag dat ook zo. Het merendeel van de reacties op mijn vorige blog was echter positief en opbeurend (waarvoor dank).   Er is niets mis mee om zo nu en dan stil te staan bij het leven. Over

In een gesprek over een kerststalletje vertelde Tino dat hij een liefhebber is van sprookjes. Hij is niet de enige en ik begrijp dat wel. In sprookjes gebeuren dingen die in het echte leven niet mogelijk zijn. Zoals dat het goede zegeviert en mensen nog lang en gelukkig leven.  Wat zou ik zelf graag eens een goede toverfee ontmoeten. Zo’n met nevelslierten gesluierde schoonheid die opeens op mijn pad staat, besprenkeld met gouden strooilicht dat tussen het laatste elzenblad naar beneden dwarrelt in een voor de rest drijfnat en waterkoud Spuibos. En laat zij dan in een vrijgevige bui zijn en mij drie wensen gunnen. Ik zal haar zeggen dat drie wel veel is voor zo’n onbeduidend mens als ik. Maar zij dringt aan en zegt: “doe het nu maar, want dit gebeurt maar eens in je leven, soms zelfs nooit”. Daar zit wat in en ik zeg “goed dan, daar komen ze: 1. Harmonie en vrede voor alle mensen op aarde, ongeacht geloof, politieke overtuiging, ras en geaardheid. 2. De aarde a

Boogschieten , ik heb het altijd leuk gevonden. In mijn vroege jeugd was het een boog van wilgenhout. De pijlen waren niet meer dan puntig gesneden, geschilde takken. Ze waren krom en niet uitgebalanceerd. Raak schieten was er niet bij. Maar als ik met een opgelegde pijl door de velden struinde, voelde ik mij als de indianen uit de boeken die ik las. Mijn eerste boog die een beetje op een echte boog leek, kreeg ik van mijn opa. Ik was intussen 13 jaar en woonde in België. Onze achtertuin ging naadloos over in bos en daarachter lagen uitgestrekte weilanden: perfecte jachtgronden voor de jager die in mij sluimerde. Mijn opa had zijn best gedaan. De boog bestond uit een buigzaam stuk bamboe en had in het midden een handvat, omwikkeld met touw. De pijlen waren van dunner bamboe, voorzien van een zware koperen punt. Het was een sieraad, maar het schoot voor geen meter. Met Kerst lag er een langwerpig pakket onder de kerstboom. Het bleek dat mijn tante uit Polen de volgende was