Peterdestadsvogelaar

De jonge man met wie ik gisteren in de polder was, bleek net als ik langdurig naar boomvalken te kunnen kijken, ook toen er geen actie was. Ons geduld werd trouwens genereus beloond, want wij mochten getuige zijn van een paar duizelingwekkend snelle jachtpartijen. Maar goed, er gebeurt toch ook vaak niets bij de boomvalken. Gewoon omdat ze economisch omspringen met hun energie. In die tijd kijken wij natuurlijk naar ander moois. In mijn geval waren dat gisteren twee grote zilverreigers, waarvan er een redelijk dicht voor ons landde. Toen ik thuis de foto’s zat te bekijken, viel het mij op hoe ingenieus het verenpak van deze reigersoort is samengesteld. Maar als je al die veren wegdenkt, en die lange poten en nek, is het net een kip.  Daarom, voortaan zilverreiger op mijn bord? Ik kan zo een land bedenken waar ze het waarschijnlijk doen, maar ik heb ze toch liever op de foto. Geniet ervan! Grote zilverreiger Het indrukwekkende verenpak    

Op deze nazomerdagen is de avondpolder een feest. Het begint al bij het verlaten van het 'beton', als je tegen een muur van frisheid aanfietst - toch maar het meegenomen vest aantrekken. De naderende herfst is vochtig voelbaar. En zichtbaar: nevelslierten verschijnen boven het water. De schemering doet de lucht kleuren van blauw naar diep oranje. Boerenzwaluwen proberen in het laatste licht nog een hapje te scoren - en daarna duiken ze met zijn allen een rietkraag in voor de nacht.  En  dan heb ik het mooiste nog niet verteld: in de verte klinkt het gejengel van jonge boomvalken.  Helaas, het gaat allemaal aan mij voorbij, want na het avondeten gaat mijn kaars met een wanhopige zucht uit.   Maar niet getreurd, in de ochtend kan ik er nog wel naartoe. En ook dan heeft de polder zijn charme (omlijst met verkeerslawaai en bedrijvigheid, maar oké). Daarom kan ik vertellen dat van het ene nest een paar dagen terug twee jonge boomvalken uitgevlogen zijn en dat op een ander nest nog p

Met Tino’s ernstige ongeval van verleden jaar nog prominent in mijn geheugen, worstel ik met de vraag of ik niet eens aan een fietshelmpje moet (die had hij trouwens ook op, en alleen daardoor leeft hij denk ik nog). Hoewel ik zelf geen snelheidsduivel ben (eerder een trut), lijk ik er tegenwoordig wel mee omringd te zijn. Fluisterstille snelheidsduivels ook! Andere e-bikes, speed-pedelecs, elektrische scooters, en zelfs opgevoerde scootmobiels: je hoort ze simpelweg niet naderen. Een moment van onoplettendheid en je bent de klos. Tuurlijk, je probeert goed uit te kijken, maar doe je dat ook als er plotsklaps een visarend langs zeilt?  Aan de andere kant: hoe draag ik dan mijn zonnehoed, of in de winter mijn oorflappenmuts? Misschien moet ik eerst maar eens met een spiegeltje beginnen. En dan hopen dat het vandalisme uit mijn jeugd niet meer bestaat, zodat het ding lang en gelukkig op mijn e-bike mag prijken. Wij zouden het trouwens bijna vergeten, maar er wordt ook nog een beetj