Peterdestadsvogelaar

Een vogelgeluid dat nergens op leek. Tenminste niet op iets wat in Nederland voorkomt. Het leek nog het meest op het 'pruut-pruut' van de bijeneter. Maar ook weer niet helemaal.  Nieuwsgierig als ik ben, fietste ik naar twee appelboompjes toe, omdat het daar vandaan leek te komen. Een bijeneter was het nu zeker niet meer, want er was een 'klak-klak' geluidje aan het eerdere geluid toegevoegd. Misschien was het gewoon een spreeuw, want die hebben er een handje van om van alles en nog wat na te doen. Toen ineens stond ik oog in oog met de door appelbloesem omlijste muzikant: een gaai.  Gaaien zijn net als spreeuwen imitators van de hoogste orde; en ondanks dat je dat best wel weet, zetten ze je toch altijd weer op het verkeerde been. Ik mocht hem gelukkig wel op de foto zetten. Hoewel zijn bek, waarmee hij mij vast uitlachte, verborgen bleef.   

Als je met je verrekijker een vogel aan het volgen bent, vliegt er vaak ineens iets anders door je beeld. Verleden week gebeurde dat bij het volgen van een op een paar honderd meter hoogte baltsende kiekendief. Nog veel hoger zag ik ineens twee stipjes cirkelen. Waren dat nou ooievaars? Gelukkig is er voor dit soort situaties het fototoestel en de mogelijkheid om de foto's op je toestel uit te vergroten. En ja hoor, het waren ooievaars! Soms, als je met je verrekijker een vogel aan het begluren bent, dan weet je dat je die nooit op de foto krijgt, omdat de autofocus van je toestel op van alles  scherpstelt, maar precies niet op die vogel. Gelukkig is er voor dit soort situaties het fototoestel en de mogelijkheid om handmatig scherp te stellen. En zo lukte het met wat moeite toch om de roodborst te fotograferen waarvan ik met het blote oog nog maar net zijn oranje borstje kon onderscheiden tussen een wirwar aan meidoorntakjes. Een grappig plaatje werd het. Stipjes op grote hoogte E

In mijn ooghoek zie ik een beweging in de gesnoeide trompetplant. Het blijkt de buurmees te zijn, die zijn nest aan het decoreren is. Heeft hij nou een golden retriever geplukt? Een dekentje van hondenhaar; lekker warm voor de koolmezenkinderen. Nieuw leven, ik kan er wel naar uitzien. Laten we daarom hopen dat 'Aprilletje-zoet' zich een beetje wil inhouden dit jaar.  

Toen wij verleden week in Duitsland waren, hoopte ik op kraanvogels. Helaas, die waren niet te zien. Er was dan ook weinig toegankelijke natuur in de buurt van Münster. Maar de stad was ook mooi, dus de kater van de niet ontdekte kraanvogels was bescheiden. Vrijdagochtend zouden wij naar huis gaan, maar een vroeg telefoontje veranderde de plannen:wij moesten naar het noorden, naar Drenthe. Ook de laatste kilometers leidde ons navigatiesysteem ons over de Autobahn. Maar iets vertelde mij dat het anders moest. Ik vroeg Sandra om de snelweg te verlaten en verder te gaan over een piepklein weggetje richting de grens. Verstilde dorpjes, velden en moerassen: wij waren wel even toe aan rust in onze hoofden. Ineens, rechts in een veld, zag ik iets fladderen. ‘Stoppen!’ riep ik enthousiast. ‘Wat is er?’ riep Sandra geschrokken, terwijl zij de auto tot stilstand bracht. ‘Daar, kraanvogels!’ In een zijweggetje konden wij parkeren. De auto stond nog niet stil en ik sprong er al uit, de verrekij