Peterdestadsvogelaar

Mijn vader kwam uit Overijssel. In de jaren 1960 trok hij naar West-Nederland om de welvaart op te zoeken.  Hij had het wel gehad met het boerse en simpele leven in de provincie waar hij opgroeide. Met als gevolg dat wij in het welvarende, maar ook drukke en volgebouwde westen opgroeiden. Een omgeving die eigenlijk niet past bij een vogelaar en natuurliefhebber als ik. Als het even kan, zoek ik daarom gebieden op waar niemand is. Zowaar niet gemakkelijk hier in Rijnmond, maar met wat zoeken en op de juiste tijden lukt het soms toch. Maar als ik even echt aan stilte en rust toe ben, dan zit er niets anders op dan de auto te pakken en een paar 100 kilometer te rijden, de grens over, of op zijn minst naar een uithoek in een van onze nog stillere provincies.  Hieronder een paar foto’s van dat tripje. Waar ik was? Het was in Nederland, maar daar houd ik het bij, want voor je het weet, is het er niet stil meer en "Call some place paradise, kiss it goodbye" (*)

Aan gele kwikstaarten kun je het wel over laten om beweeglijk te zijn. Helaas niet in een rechte lijn, makkelijk volgbaar met de lens, maar kriskras door het veld, hoog-laag-links-rechts. Wat voor foto's je dan krijgt? Gele kwikstaart in de vlucht Waar is het touwtje? Die was dan best wel aardig, zo'n lucht-acrobatische voeder-actie

Meestal fotografeer ik met een digitale spiegelreflex-camera met een vaste telelens (waarmee je dus niet kunt in- of uitzoomen). Maar zo’n ding weegt wat hoor. Op lange wandelingen braken die 2600 extra grammen me op. Want er gaat altijd ook wel een kilo water mee, en een regenjack, broodpakket, verrekijker, klein spul en de rugzak zelf. Alles bij elkaar te zwaar voor een kneus. Dus zat er niets anders op dan een iets lichtere camera te kopen voor erbij. Gisteren kreeg ik hem binnen en vandaag maakte ik er de eerste foto’s mee. Het is wel weer wennen, allemaal nieuwe snufjes, duizend-en-een knoppen, maar de eerste resultaten zijn niet teleurstellend. De natuur werkte goed mee, met mooi licht (zon) en plenty fotogenieke vogeltjes met jongen. Beweeglijke rakkers, dat wel, maar dat is goed voor het oefenen op bewegend doel.  Canadese ganzen zonder pullen Twee Canadese ganzen met twee pullen Pimpelmees nog nat van het badderen Zwartkop met voer voor z

Grote bonte spechten zijn tegenwoordig in de meeste delen van Nederland algemene vogels. Zo ook in Spijkenisse. Het zijn beweeglijke en luidruchtige vogels, die ook nog eens mooi van kleur en tekening zijn, zodat ik toch altijd wat langer naar ze probeer te kijken. Niet altijd gemakkelijk, want ze zijn een beetje schuw. Vandaag had ik er toch een paar goed in beeld. Een ervan was bezig met het voeren van zijn jongen, die in een nesthol zaten. Op de laatste foto zie je dat de oudervogel bij het wegvliegen een pakketje uitwerpselen van de jongen wegbrengt. Genieten maar!

Vanmiddag hoorde ik op de radio iemand zeggen dat Zuid-Europa begint aan de grens met België. Hij zei dat in het kader van de fusie van Ahold met Delhaize en met name ging het erover dat het grote cultuurverschil tussen Belgen en Nederlanders wel eens tot lastig zakendoen kan leiden. De spreker voegde eraan toe dat de grens soms nog noordelijker ligt,  waarmee hij natuurlijk zinspeelde op de Brabantse gemoedelijkheid en daar ben ik het wel mee eens (hoewel ik vanmorgen op het nieuws hoorde over een dodelijke steekpartij in Uden dus hoezo, gemoedelijk?) Bij gemoedelijk moet je natuurlijk in een adem ' bourgondisch' noemen, want als je ergens terecht kunt voor een lekkere pint en een goede maaltijd is het natuurlijk Brabant en zoals Guus het ook zingt, de horeca blijft er lekker lang open. Er is weinig Bourgondisch aan de foto hieronder, gemaakt tijdens de 19e Animal wedstrijd boogschieten in Lierop (over mooi Brabant gesproken!). Hars, stof en een droge strot kr