Peterdestadsvogelaar

Elke avond bezoekt een merelgezin onze tuin. Meestal alleen vader met zijn al wat oudere zoon. Heel soms ook moeder. Steevast neemt de jongen een bad in de groene schaal.  Voor en na het bad scharrelen ze naar iets te eten. Dat is er genoeg in onze tuin; vooral het niet-gemaaide gazon vinden zij interessant. Sandra noemt ze hun vriendjes, omdat zij de merels graag ziet en zelfs een beetje ongerust is als ze wat laat zijn (Kat? Sperwer?). Maar gelukkig zijn ze er opeens dan toch. Vader merel is een enthousiaste zanger. Vanaf de nok van het dak van de overbuurvrouw, soms in de schaduw van een schoorsteen, zingt hij de hele avond, tot ver na donker. Alleen ’s nachts is hij een paar uurtjes stil. Rond een uur of vijf begint hij dan weer.  Sandra en ik zijn dol op de merelzang, zo mooi en rustgevend. Ze inspireerden mij voor een haiku, een bijzondere Japanse dichtvorm. Poedelen in bad Daarna op Wormenjacht Merel in de tuin. Je moet er van houden, ik weet het. Misschien vinden julli

Het was bijna niet gelukt om het spechtenverhaal te vervolgen. Gisteren lukt het gelukkig toch.  De jongen zijn intussen al aardig op maat. Zo aardig dat ze nu inderdaad hun kopje naar buiten steken om het voer bij hun ouders uit de bek te stelen.  Zien jullie dat het jong een rood baretje draagt? De volwassen grote bonte spechten hebben dit niet. Dit keer heb ik het statief er bijgepakt voor trillingvrije, en iets scherpere foto’s. Volgens mij is dat wel te zien.