Peterdestadsvogelaar

Soms, in alle vroegte langs het veld, waar de boomvalken mijn geduld vaak op de proef stellen, waardoor mijn blik wel eens afdwaalt naar wat anders, gebeuren er dingen die niet zouden misstaan in een schouwburg.  Zoals verleden week een vrouw bruine kiekendief, die over het tarweveld kwam aanzweven als een danseres op slappe koorden, gevormd door de hoogspanningskabels die mijn blikveld daar altijd overspannen.  Zij was gekleed in oude, versleten vodden, maar zij bewoog er niet minder gracieus om.  Verder was er niets muzisch aan het tafereel, want met haar bejaarde bleke oog speurde zij aandachtig tussen de tarwestengels naar prooi. Zij was daar dan ook niet om een sierlijke circusact op te voeren, ook al leek het daar op voor mij en ook al draagt zij 'Circus' in haar wetenschappelijke naam, maar om een haas te vangen en dat aan haar jongen op te voeren. Op het slappe koord Oude vrouwtjes bruine kiekendief hebben een licht oog Maar ook het verenpak wor

Was ik maar een muis! Een aardmuis, een veldmuis of een Noordse woelmuis. Een ondergrondse woelmuis, een rosse woelmuis of een bosmuis. Of een grote bosmuis, een huismuis of een dwergmuis. Een eikelmuis of een hazelmuis. Het maakt mij niet uit wat voor muis, als hij maar kaas lust.   Helaas ik ben ‘slechts’ een mens. Een mens die zoutarm moet eten. Al ruim een jaar probeer ik te wennen aan de zouteloze hel. Het lukt mij niet. Ik lees op het internet dat er tal van alternatieven zijn, andere smaakversterkers: verse kruiden, gedroogde kruiden, citroensap, specerijen. Ik heb wortelspread gemaakt, paprikaspread, basilicumspread en wat al niet meer. Allemaal best lekker, maar toch ontbreekt er iets aan: ZOUT. Soms wordt ik zo recalcitrant van dat flauwe gedoe, dat ik een light-versie van zondigen hanteer.  Dan neem ik een kwart plakje oude kaas en heb ik heel even een intense ‘guilty-pleasure’. Inderdaad, heel even maar, want hoe lang doe

Soms maak ik de fout om de actualiteit te volgen via de televisie. "Niet doen," schreeuwt een wijs stemmetje mij dan toe, "blijf toch bij je vogels!" Maar ik negeer het. En ja hoor, daar begint de ellende. De laatste dagen bijvoorbeeld,   zie ik allemaal boze mensen die standbeelden omver werpen van historische figuren. Sowieso, al die boosheid, en dat in een tijd dat wij dachten dat de mensen zo saamhorig waren door de gemeenschappelijk door te maken coronacrisis. Nou, vergeet het maar! Hoe dan ook die beeldenstorm. Mij doet het denken aan de boekverbrandingen door Nazi-Duitsland of de vernieling door IS van zoveel archeologische monumenten in de stad   Palmyra. Zijn er nu echt nog steeds mensen die denken dat als je zulke symbolen vernietigt, dat het onderliggende probleem of de weerstand wel zal verdwijnen? Denkt men echt dat je die problemen kunt uitgummen? Dat als je mij wit noemt, in plaats van blank (ik ben trouwens veel kleurrijker, zow