Zeearenden stemmen niet. Of: de groeten van Kees

Rietgors man en vrouw op Tiengemeten

Vanmorgen gingen Tino  en ik naar Tiengemeten. Hij werkt er als vrijwilliger en had mij al een paar keer uitgenodigd om mee te gaan. Vandaag was het dan zo ver.
 
Gisteravond, tijdens een melige watsapp-sessie bij het laatste tv-debat, hadden wij afgesproken om eerst samen te gaan stemmen. Een hoogtepunt in onze vriendschap. Of juist een dieptepunt, want liever houden wij ons bij het vogelen ver van politiek. Hoewel, op momenten dat de vogels even niet thuis geven, bezondigen wij ons graag aan  politiek gewauwel, bij voorkeur ongefundeerd en met de meest absurde ideeën om de wereld te verbeteren.

Of het nu de aanwezigheid van Tino in het hok naast mij was of het feit dat mijn gedachten al op Tiengemeten waren, omdat ik verwachtingsvol uitzag naar het paar zeearenden dat daar onlangs was ontdekt, in het stemhokje beging ik een enorme blunder. 

De partij van mijn voorkeur stond niet simpel links, tussen de grote partijen, maar ergens anders op het belachelijk brede stemformulier. Het kostte mij dus even voordat ik Marianne Thieme gevonden had. Nieuwsgierig bestudeerde ik de andere kandidaten op de lijst van de PvdD en mijn blik volgde de kolom naar beneden. Het verlangen naar de vogelrijkdom die ons te wachten lag, was echter groot, en ik besloot niet langer te treuzelen en gewoon op Thieme te stemmen. In een vloeiende beweging ging mijn blik omhoog naar haar vakje en ik kleurde het rood. Toen ik controleerde of ik het goed gedaan had, schrok ik mij een hoedje: kennelijk was mijn blik op de weg terug naar boven een kolom opgeschoven. Ik had daarom niet Marianne Thieme gestemd, maar Kees van der Staaij van de SGP!

In het leven gebeurt niets zomaar,  toeval bestaat niet. Dat bleek ook vandaag, want vanaf het moment dat wij vanaf het pontje de Hoekse Waard opreden, zagen wij om de zoveel kilometer campagneborden van de SGP met daarop de tronie van Kees van der Staaij die ons breed lachend aankeek. Voeg daarbij het feit dat de dag zonovergoten werd en dat wij ruimschoots mochten genieten van de twee zeearenden op Tiengemeten en het leed van mijn verkeerde stem was snel vergeten.

Terwijl ik dit stukje schrijf, hoor ik dat de eerste exit-polls uitwijzen dat de Partij van de Dieren erop vooruit gaat.
Gelukkig.
En Kees? Blijft hij lachen?

Een van de laatste blauwe kiekendieven (bij ons een wintergast).

De zeearenden, rechts een volwassen vogel met de fel witte staart

Sommige vogeldagen zijn zo indrukwekkend dat Tino er ook over schrijft, maar heel anders, want zijn stijl en invalshoek zijn ook anders. Benieuwd? Kijk dan op zijn blog: http://wwwdeliterator.blogspot.nl/