(On)scherp

Omdat het gistermiddag na een druilerige ochtend opklaarde, ging ik met fototoestel en statief op pad om foto’s te maken van steltlopers bij de Beninger Slikken.

Een dag ervoor had ik mij een beetje vergist in het weer en was ik te dun gekleed. Ook mijn kaplaarzen waren wat optimistisch, want na een paar uur over de modderige dijk sjokken, waren mijn voeten verkleumd. 

 

Guur, koud, maar erg mooi

Omdat het gisteren nog steeds guur was, had ik mij warmer gekleed in mijn jagersjas, mijn gewatteerde broek, mijn waterdichte wandelschoenen en over mijn broek mijn gaiters, om te voorkomen dat de wind door mijn pijpen omhoog zou kruipen. 

Zo comfortabel ingepakt zat ik achter een rietkraag over het terrein te turen. Daar landde nota bene een graspieper pal voor mij in het gras. Ik bracht mijn camera in stelling, greep naar het vakje van de afstandsbediening en merkte tot mijn frustratie dat die daar niet in zat: het ding zat nog in mijn andere jas, waar ik hem even had opgeborgen tijdens het fotograferen van kikkers in de tuin (daarover in een volgend blogje meer). 

Dat was balen. Nu moest ik proberen om trillingsvrij uit de hand te fotograferen. Thuisgekomen bleek dat geen succes, want al mijn foto’s waren onscherp. Op een foto na, die ik onderweg had weten te maken van een torenvalk die pal boven mijn auto stond te bidden.

Zo zie je maar, dat je niet als een verstrooide professor je spullen moet laten slingeren, want dan grijp je mis.

Wie scherpe foto’s wil maken, moet scherp blijven!

Vrouwtje torenvalk

Graspieper

Graspieper