Peterdestadsvogelaar

Een foto van een mediterraan landschap met het silhouet van een Eleonora’s valk. Geen betere herinneringen aan zonniger tijden dan dat. En geen betere metafoor voor de hoop op zonniger tijden, waarin wij weer vrij en veilig kunnen bewegen. Tijden zonder reisverboden. In gedachten vlieg ik naar Lesbos. Het vogelrijkste Griekse eiland met de vriendelijke bewoners. Helaas vliegen mijn gedachten als vanzelf ook naar de vluchtelingen in het kamp Mória met zijn 14.000 vluchtelingen, waarvan ruim 5.000 kinderen! Het leven is daar verre van zonnig. Dat was het al zonder Corona.En ík denk aan niet meer mogen reizen?  Voor ons breken hopelijk betere tijden aan na het vaccin. Maar voor hen? De Nederlandse regering heeft laatst 16 kinderen opgehaald. Een druppel op een zinderende mediterrane plaat (waar het nu overigens koud en nat is, zeker in een hut van planken en plastic). Het lost het probleem niet op om ze daar weg te halen. Maar als wij ook anderen zonnige tijden gunnen, welke van d...

Regen in de ochtend. Meestal zet ik op dit soort dagen iets op het fornuis dat lang moet pruttelen. Nu heb ik dat gisteren al gedaan: groentesoep met bouillon, getrokken uit mergpijp en zo. Zojuist heb ik de filters van de afzuigkap in de vaatwasmachine gezet. Ook iets waar ik liever bij thuisblijf. Onze afzuigkap begint letterlijk te piepen als hij in bad wil. En wie ben ik om hem dat te misgunnen? De soep houdt mij gezelschap. De pan had ik vannacht buiten gezet; lekker koel. Gelukkig met een plastic zak eroverheen, want anders zou hij deels naar regenwater smaken.  Alles in de tuin is drijfnat. Kringetjes op de vijver en in de drinkschalen. Het is windstil en donker. Vanmiddag zou het gaan opklaren, maar ook waaien. Misschien kan ik dan nog even naar buiten. Maar nu zit ik hier nog goed, aan de eettafel. Straks schenk ik mijn tweede kop koffie in en ga ik schrijven aan mijn roman. Het is een spontaan project, dat iets meer dan een jaar geleden begon. Intussen schreef ik 504...

In mijn tuin mag elke vogel een graantje meepikken. Zelfs eksters, die ik meelwormen en apennoten voer. Maar het moet niet te gek worden. Toen een paar weken terug een halsbandparkiet op een voedersilo neerstreek, was deze in nog geen halve dag leeg. De zichzelf respecterende stadsvogelaar kan zich natuurlijk niet verlagen tot het afknallen van vogels. Maar ik zal eerlijk zijn: de aandrang was er wel degelijk. Bij gebrek aan een luchtbuks moest ik echter een parkietvriendelijk alternatief vinden. Dat vond ik op het internet.  Veel mensen hebben kennelijk last van gevederde schrokops. Speciaal daarvoor zijn er hufterproof voedersilo's ontworpen (met een raamwerk eromheen, waar de kleintjes wel en de grote niet doorheen kunnen). Ik vulde hem met dezelfde soort pitten en hing hem op dezelfde hoogte in dezelfde boom. Appeltje eitje. Niks appeltje eitje: alleen meesjes en een enkele groenling bezochten de noviteit. De vinken en mijn  mussenfamilie lieten hem links liggen. Zou het...

De mussen in onze wijk komen niet op afroep. Een handje grondvoer? Ja, eksters, duiven en een heggenmus. De huismussen komen alleen als het ze uitkomt. En als het niet uitkomt, dan komen ze niet. Niet dat ze het voer niet lusten, want ze eten er graag van, soms met twintig tegelijk. Maar er is geen peil op te trekken wanneer. Zijn ze er dan eenmaal, dan zijn ze niet schuw. Althans, zolang ze tussen de stekels van de meidoorn zitten; die lange slungel met zijn kaplaarzen zal ze daar niets kunnen doen, zullen ze wel denken. Het zijn niet van die klimmers, zoals mezen en vinken. Maar stiekem toch een beetje wel, want sinds ik een voedersilo van gaas heb hangen, met gepelde zonnepitten erin, klimmen ze er als volleerde alpinisten tegenaan. Voor die pitten wel ja. De ongepelde pitten in een andere silo negeren ze. Je bent een diva of je bent het niet.  Die mannetje waande zich onbespied op nog geen meter naast mijn raam    

Vissen: rationeel gezien vind ik het dierenbeulerij. Ik begrijp eigenlijk niet dat het daarom niet verboden is. Gevoelsmatig vind ik het echter een van de mooiste dingen die er is: het op de loer liggen, wachten op een prooi en op het juiste moment toeslaan. Gelukkig heb ik het vogelen en het fotograferen van vogels. Daardoor hoef ik niet altijd sadistisch met een lijn en een haak aan de slag om aan mijn jachtinstinct tegemoet te komen. Maar soms, zeker aan het begin van de winter, de beste tijd om op snoek te vissen, dan is de drang te sterk. Dan kun je mij zomaar een paar dagen zonder verrekijker of fototoestel langs de waterkant aantreffen. Totdat ik een 'kill' gemaakt heb en mijn driften weer wegebben tot een niveau waaraan ik weerstand kan bieden.  Omdat ik zelf visser ben, kan ik ook eindeloos genieten van vogels die vissen. Geduldig, als was ik de vogel zelf, sla ik dan zijn verrichtingen gade, zelfs al moet ik daar heel lang voor stilzitten. Totdat de vogel toeslaat en ...

Opruimen is tijdverdrijf nummer een voor de door Corona tot thuisblijven gedwongen mens. Het is niet eens vervelend om te doen en nuttig bovendien (waarom doen wij het dan nooit, vraag je je af).  Dat wij het inderdaad weinig doen, kwam aan het licht tijdens het opruimen van een donker laatje. Daar vonden wij namelijk klantenpasjes van bedrijven die al lang niet meer bestaan. Bas Hollaar (geweldige kleding), V&D (een begrip voor velen), Blessing (heerlijk eten) en Rombout Kappers (een prima kapsalon volgens Sandra), allemaal bestaan ze niet meer. Net als alle dingen, zijn winkels vergankelijk. De vergankelijkheid komt in vele verschijningsvormen. Kijk maar eens in de spiegel (haha). Ook de herfst is er een goed voorbeeld van, want wat in de lente frisgroen ontsprong en in de zomer volop in bloei stond, is nu alweer aan het afsterven of aan het vergaan.  Maar zelfs in een herfstig bos bruist het van het leven. In het  Spuibos zaten tientallen goudhaantjes. Lang heb ik ...

Hogetonen-verlies. Ik zou een hoorapparaatje moeten, maar dat is nou ook weer zoiets. Dan moet je naar zo'n winkel, testen, kiezen en dat in Coronatijd. Ik zit ook niet te wachten op een buisje in mijn oor. Daar ben ik een enorme zeikerd in: naadjes, draadjes, merkjes, ik vind het allemaal irritant gekriebel. Kortom, ik stel het al een tijdje uit. Al een heel tijdje, want de eerste keer dat Tino wel goudhaantjes hoorde en ik niet, is al weer een jaar of vier geleden. Nadelig gevolg van mijn uitstelgedrag is dat ik waarschijnlijk een boel piepjes mis. Zou het daarom zijn dat ik het bladkoninkje maar niet vind? Soms is er iets anders aan de hand. Dan hoor ik wel een piepje, maar zie ik niet waar het vandaan komt. En heb ik het eenmaal gevonden, dan weet ik meteen waarom ik hem niet zag: omdat hij of zij goed verscholen in de bosjes zat. Dat maakte ik vandaag een paar keer mee en leverde een paar grappige foto's op met meer tak en blad dan vogel. Zo lang ik zo nu en dan nog zo iet...

Na een paar dagen prachtig Drenthe hadden Sandra en ik behoefte aan zee en zilt. Gisteren waren wij daarom op de Maasvlakte. Altijd leuk daar, als de zee onstuimig is en met kolossale kracht op de blokkendam bonkt. Ook trekvogels weten de Maasvlakte te waarderen. Er scharrelden tientallen graspiepers en witte kwikstaarten in de bermen, een jonge robotap (roodborsttapuit) ving insecten vanaf een sprietig uitkijkpunt. En wat al niet meer! De mooiste van de dag was een goudplevier, die uitgeput op de blokkendam zat. Niet bang, of te moe om te vluchten, vloog hij niet weg. Op gepaste afstand, om hem niet onnodig tot inspanning te dwingen, bewonderden wij zijn letterlijk schitterende verenpak. Al die gouden spikkels: als je het nog niet wist, dan weet je nu wel waar hij zijn naam aan te danken heeft.  Goudplevier Boompieper Tapuit

Ik kan het nu wel zeggen: het boomvalkenseizoen zit erop. Ik zal er sporadisch nog wel een zien, maar de meeste zijn begonnen aan hun tocht naar het verre Afrika. Het is altijd een verdrietig moment voor mij, het afscheid van mijn vrienden, dat mij onderdompelt in een periode van leegte. Want wat moet ik nu met mijn tijd?  Dat laatste is een grapje hoor, want ik heb eerder tijd te weinig dan te veel. Zo heb ik al plannen om andere valkensoorten te gaan observeren, zoals de slechtvalk en de torenvalk. En ik ga erg mijn best doen om het smelleken te zien te krijgen (dat is een piepkleine valk die bijvoorbeeld in Scandinavië en Schotland broedt, en in de herfst en de winter soms hier in Nederland te zien is. Zij zijn moeilijk te vinden en blijven nooit lang in de buurt van mijn spiedende blik). Torenvalken zijn eenvoudiger te zien. Dat bleek vandaag maar weer eens. In de polder waar ik vandaag mijn laatste boomvalk hoopte te spotten, was een stel druk in de weer met jagen en elkaar pe...

Gelukig kan ik blindd typeb, en heb ik bij het schrijven van dit stukj geen las van dw waziche blik in mijn oge na het bezoek aan de oogars.  Het begon gisteren mogen tijdens het vogelen. Er zweefden opeens zwarte vlekjes voor mij linke oog. “Oh,” zei Tino meteen, “dat iss waaschijnlijk troebel oogvoch, een ouderdomskwaal.” Zekerheidshalve toc maar naar de huisarts gedaan om een nesvlietloslating uit te sluiten. Zij verwees mij naar naar oogarts en daar werde min oogen geruppeld. En nu zie ik noga waziggg. “Wacht dan gewoon met een stukje schrijven”, zi Sandra. “Kom nou, ik kan toh zeker blinddtypen. Dat heb ik mijzelf angeleerd en da gaat prima.” Hopelijk zijn de vliegende vliegjes, de mouches volants, een tijdelijk euvel,want schrijven gaat er prima mee, maar veder ben ik behoorlijk gehandicap.   Wie geen last van slechte ogen heeft, is de boomvalk. Die ziet op honderd mete afstaand een libel en kan dieze uit de lucht vangen met een enkele glaai van zijn krauw. Gis...

Ik schrijf een verhaal. In november 2019 begonnen de woorden spontaan te vloeien. Het is een roman met spannende elementen. Ik heb al bijna 400 bladzijden geschreven. Hoewel ik denk te weten hoe het afloopt, is het verhaal zelf nog niet af. Het kan zomaar ook anders gaan eindigen. Dat is het leuke van schrijven. Op dit moment hoop ik nog dat het verhaal nooit ophoudt, omdat ik helemaal opga in de door mijzelf gecreëerde wereld en ik er geen afscheid van wil nemen. Schrijven is trouwens een coronaveilige bezigheid: je kunt uitgebreid op stap in het universum van je fantasie zonder de deur uit te hoeven. Momenteel moet ik woekeren met tijd. Dat is in de zomer altijd al het geval, omdat ik heel veel boomvalktijd moet zien te combineren met mijn gewone leven. Nu komt daar ook nog eens de tijd van het schrijven bij. Ik zou bijna zeggen dat de boomvalken gelukkig bijna weer wegtrekken. Maar dat doe ik niet: in mijn leven hebben boomvalken voorrang! De roman moet maar even wachten. En zo er...

Diep verscholen tussen het loof van een populier zit een boomvalk te kekkeren. Iets verderop hoor ik een van haar pas uit het nest gevlogen jongen. Het bedelt en roept mieeee-mieeee. Ik heb het al opgegeven om de twee jongen te vinden in de brij van takjes en bladeren, die bij elke windzucht schakeren tussen licht en donker. Probeer daar maar eens een grotendeels gevlekte vogel tussen te vinden!  Helaas was er de vermaledijde hittegolf. Hooguit kon ik vroeg in de morgen een uurtje weg. Daarna was het huisarrest. Nog meer zelfs dan door Corona. Gelukkig is de hittegolf voorbij. Als het goed is, staan er nog een paar mooie weken in het verschiet bij het observeren van de opgroeiende boomvalken. Die peuters moeten namelijk van alles leren en gaandeweg zie je ze van knullige stuntelaars veranderen in behendige luchtacrobaten.  De boomvalken vinden het trouwens niet erg dat ik op de momenten dat zij uitrusten van hun spel naar iets anders kijk en daar foto's van maak. Geen betere...