Piepjes en kriebels

Hogetonen-verlies. Ik zou een hoorapparaatje moeten, maar dat is nou ook weer zoiets. Dan moet je naar zo'n winkel, testen, kiezen en dat in Coronatijd. Ik zit ook niet te wachten op een buisje in mijn oor. Daar ben ik een enorme zeikerd in: naadjes, draadjes, merkjes, ik vind het allemaal irritant gekriebel.

Kortom, ik stel het al een tijdje uit. Al een heel tijdje, want de eerste keer dat Tino wel goudhaantjes hoorde en ik niet, is al weer een jaar of vier geleden.

Nadelig gevolg van mijn uitstelgedrag is dat ik waarschijnlijk een boel piepjes mis. Zou het daarom zijn dat ik het bladkoninkje maar niet vind?

Soms is er iets anders aan de hand. Dan hoor ik wel een piepje, maar zie ik niet waar het vandaan komt. En heb ik het eenmaal gevonden, dan weet ik meteen waarom ik hem niet zag: omdat hij of zij goed verscholen in de bosjes zat. Dat maakte ik vandaag een paar keer mee en leverde een paar grappige foto's op met meer tak en blad dan vogel.

Zo lang ik zo nu en dan nog zo iets leuks beleef, moet het apparaatje dus maar wachten.

Deze roodborst hoorde ik al een hele tijd voordat ik hem vond

De ringmus is meer een kwetteraar dan een pieper

Er zaten wel dertig putters, maar ik vond ze maar slecht. Deze twee poetsten hun veren

Gelukkig ging er ook wel eens een putter duidelijk in beeld zitten