Vergankelijkheid

Opruimen is tijdverdrijf nummer een voor de door Corona tot thuisblijven gedwongen mens. Het is niet eens vervelend om te doen en nuttig bovendien (waarom doen wij het dan nooit, vraag je je af). 

Dat wij het inderdaad weinig doen, kwam aan het licht tijdens het opruimen van een donker laatje. Daar vonden wij namelijk klantenpasjes van bedrijven die al lang niet meer bestaan.

Bas Hollaar (geweldige kleding), V&D (een begrip voor velen), Blessing (heerlijk eten) en Rombout Kappers (een prima kapsalon volgens Sandra), allemaal bestaan ze niet meer. Net als alle dingen, zijn winkels vergankelijk.

De vergankelijkheid komt in vele verschijningsvormen. Kijk maar eens in de spiegel (haha).

Ook de herfst is er een goed voorbeeld van, want wat in de lente frisgroen ontsprong en in de zomer volop in bloei stond, is nu alweer aan het afsterven of aan het vergaan. 

Maar zelfs in een herfstig bos bruist het van het leven. In het  Spuibos zaten tientallen goudhaantjes. Lang heb ik van die beweeglijke minivogeltjes staan genieten en nog langer heb ik geprobeerd om er een op de foto te krijgen. 

Het leidde perfect af van mijn sombere gedachten over de vergankelijkheid van de dingen. Want het mag dan waar zijn, dat alles wat is, ooit voorbij zal gaan en dat alles wat begint ooit ook weer zal eindigen, het is vooral de kunst om te genieten van alles wat er nog wel is, zolang als het kan.

 

Er waren eens...

Goudhaan met vleugeltjes doorschijnend als vitrage

Eigenwijs geval

Rusteloos zoeken zij tussen de bladeren naar insecten