Coronaveilige tijdsbesteding

Ik schrijf een verhaal. In november 2019 begonnen de woorden spontaan te vloeien. Het is een roman met spannende elementen. Ik heb al bijna 400 bladzijden geschreven. Hoewel ik denk te weten hoe het afloopt, is het verhaal zelf nog niet af. Het kan zomaar ook anders gaan eindigen. Dat is het leuke van schrijven.

Op dit moment hoop ik nog dat het verhaal nooit ophoudt, omdat ik helemaal opga in de door mijzelf gecreëerde wereld en ik er geen afscheid van wil nemen.

Schrijven is trouwens een coronaveilige bezigheid: je kunt uitgebreid op stap in het universum van je fantasie zonder de deur uit te hoeven.

Momenteel moet ik woekeren met tijd. Dat is in de zomer altijd al het geval, omdat ik heel veel boomvalktijd moet zien te combineren met mijn gewone leven. Nu komt daar ook nog eens de tijd van het schrijven bij.

Ik zou bijna zeggen dat de boomvalken gelukkig bijna weer wegtrekken. Maar dat doe ik niet: in mijn leven hebben boomvalken voorrang! De roman moet maar even wachten. En zo erg is dat ook weer niet, want straks, in de donkere en natte winter, is er weer tijd genoeg.  

Of het ooit een boek wordt? Wie zal het zeggen?
Een titel heb ik al.
En nee, die verklap ik niet.

Hier wil ik zo lang mogelijk van genieten, dus blijf vooral nog even in het land

De linker boomvalk is een jong, dat van zijn ouder een libel gaat krijgen

Regelmatig verjaagt de boomvalkfamilie een indringer, zoals hier een buizerd