Levenslust

Hoe is het mogelijk? Zit ik op een windstille middag in de tuin, het zonnetje nog behaaglijk, niet te heet, alle ingrediënten zijn aanwezig voor een vrolijke kijk op het leven en dan toch dwalen mijn gedachten ineens af naar de dood. Er vormen zich zinnen en ik plak die samen tot een gedicht, als je dat zo mag noemen.

Uitslapen

Uitgeslapen, word wakker, sta op
De blaas protesteert, een knorrende maag eist ontbijt
Het stramme lijf wil in beweging komen
Dus open mijn kist, ontkurk mijn urn en laat mij eruit!
Maar neen
Het is verplicht uitslapen
Tot in de eeuwigheid
En dat voor slechts een paar decennia werk
Wat is dat voor gekkigheid, die dood?

Een pimpelmees heeft al die tijd een verontruste blik geworpen op mijn piekerende kruin en vindt dat het tijd is om mij terug lokken naar de tuin vol leven. Hij verlaat zijn schuilplaats hoog in de boom en begint met fijne bewegingen door loof en bloesem heen te scharrelen. Hij verschijnt dan weer net wel en dan weer net niet in mijn blikveld, want hij weet dat dit de vogelaar wakker zal maken. En dat klopt: al snel volgt mijn alerte blik de verrichtingen van het beestje.

Mees speelt ‘hard-to-get’, maar als hij vanuit de hoek van zijn kraaloogje ziet dat ik intussen volledig ben opgeklaard, is zijn doel bereikt. Nu geeft hij zich bloot door ondersteboven aan bloesemtros te gaan hangen, met een vrije schootslijn voor mijn lens.
Dankjewel, lieve mees.

Trouwens:

Ik ben niet bang voor de dood,
wel om nooit meer te mogen leven.

En wat ben je mooi!