De dood: zinloos en zinvol

Net als ik dit blogje wil plaatsen, komt Sandra thuis. Of ik gehoord heb van de aanslag in Utrecht? Niet dus; het nieuws was nog even aan mijn deur voorbij gegaan. 

Hoe dan ook, weer doden door geweld. Pas geleden in Nieuw-Zeeland, nu weer in Nederland. Vergeleken bij dat soort serieuze zaken zijn mijn verhaaltjes maar futiel. Aan de andere kant bieden ze misschien juist afleiding en troost, door het idee dat het niet allemaal ellende is in de wereld. 
Dat de dood vandaag in mijn blog ook een rol speelt, is puur toeval. Bovendien is de daar besproken vorm van doodgaan een natuurlijk verschijnsel, dat een ander organisme tot nut is. Veel anders dan al die zinloze vormen van dood in het nieuws. 
Daarom:

Vandaag waren de weersomstandigheden voor het eerst in dagen weer eens wat schappelijker. Uiteraard heb ik ervan geprofiteerd: op de fiets de polder in. Zou er een slechtvalk verschijnen?

De eerste uren liet de slechtvalk zich niet zien. De torenvalk wel. Deze stond steeds te bidden en soms probeerde hij met een korte duikvlucht een muis te verrassen.

Ineens landde er dan toch een slechtvalk hoog in een mast. Daar zat hij wat om zich heen te loeren, zich te krabben en het verenpak op orde te maken. Na een kwartiertje ging hij weer op de wieken.

In een rechte lijn vloog hij op de bebouwing van Spijkenisse af. Vlak voor de eerste huizen maakte hij een draai om eventjes bijna stil te staan, met de kop tegen de wind in. Toen kwam hij met kalme slagen van zijn puntige vleugels weer terug, daalde tot vlak boven het weiland en greep daar een spreeuw, die kennelijk even niet zat op te letten. Het ging zo terloops en met zo’n speels gemak dat het alleen een aandachtig speurend vogelaar opviel. 
Op de terugweg naar zijn mast zag ik de doodstille prooi in zijn poten bungelen. De zon was op dat moment door een donkere wolk opgeslokt, wat de moordpartij, hoe natuurlijk ook, een macaber tintje gaf.

Een duikende torenvalk; het was dit keer mis.

Slechtvalk op de mast. Wat een haaksnavel!

De terugkerende slechtvalk met de spreeuw in zijn poten. De een zijn dood, is de ander zijn brood