Laten we dansen

Dansen, daar denken de bruine kiekendieven aan als ze vroeg in het voorjaar terugkeren naar ons kikkerlandje.
Zij dansen in de lucht, want daar, honderden meters hoog, ligt hun balzaal. Je moet heel goed kijken om er wat van mee te krijgen, want ze vliegen vaak zo hoog, dat je ze met het blote oog bijna niet kunt zien. Zouden ze tijdens hun liefdesdans geen geluid maken, dan zou het hele gebeuren aan je voorbij gaan.
Gelukkig maken ze wel geluid, een klaaglijk roepen dat klinkt als ‘pieeew-pieeew’. Omdat het van zo hoog komt (en in werkelijkheid hard en verdragend is), klinkt het vrij zacht als het eenmaal beneden door je oor wordt opgevangen. In het begin van het seizoen, als de vogels net weer terug zijn en het al weer een jaar geleden was dat je het geluid voor het laatst hoorde, zoek je dan ook tevergeefs om je heen naar de herkomst van het geluidje. Totdat je het weer weet en denkt verhip, het is een baltsende kiekendief! Dan richt je een roofvogelblik op het uitspansel en zie je een draaiend en buitelende stipje.
Soms baltsen zij minutenlang en krijg je een zere nek van het omhoog turen. Bij lekker weer, als het gras droog is, zoals gisterenmiddag, ga ik daarom plat op mijn rug liggen en volg ik de bewegingen van de bruine kiekendieven door mijn verrekijker. Passanten, die geen flauw benul hebben van het dansfeest hoog ik de lucht zullen mij dan wel aanzien voor een rare snuiter (en even goed kijken of ik nog wel leef).

Vooral de mannetjes zijn mooi, omdat de lichte onderkant van hun vleugels telkens oplicht als de zon er vat op krijgt. Dit schakeren van licht naar donker geeft zijn luchtdans iets sprankelends. Soms ook vouwen de kiekendieven de vleugels samen en laten zij zich als een baksteen tientallen meters vallen om dan weer steil omhoog te zwenken.

Het spektakel heeft natuurlijk maar een doel: de ander te imponeren. Een ander ritueel dat hierbij hoort is baltsvoederen. Hierbij brengt het mannetje zijn bedachte sekspartner en moeder van zijn kinderen een cadeautje in de vorm van een lekker hapje. Aangezien we het hier wel over roofvogels hebben, bestaat zo’n lekkernij meestal uit een vers gevangen vogel of klein zoogdier.

De buit wordt meestal in de lucht losgelaten, waar het vrouwtje hem vangt. Soms buitelt het hapje ver naar beneden tot het vrouwtje het te pakken krijgt. Gisteren was ik hiervan getuige en maakte ik er foto’s van. Die zijn wel sterk uitvergroot, want ook dit gebeurde op wel 200 meter hoogte.
Het cadeautje miste zijn uitwerking niet, want kort na deze prooioverdracht landden de beide vogels in het weiland en mocht het mannetje zijn vrouw bestijgen. Dit deden zij half verscholen in een greppel, want zij waren mijn voyeuristische blik kennelijk even zat. Hiervan heb ik dus geen foto. Wel een trits aan andere foto’s (met bijschriften) van deze sierlijke luchtkunstenaars. Geniet ervan!