Is een hoed eetbaar dan?

Tino werkt als vrijwilliger op Tiengemeten (10-G). Vandaag had mij mij uitgenodigd voor een dagje vogelen op het eiland. Na te hebben bepaald wat mee moest (eten, genoeg drinken en een regenjack), was duidelijk dat de camera met telelens thuis moest blijven: te zwaar voor de te verwachten afstanden die wij gingen wandelen.
Jammer, want de ervaring leert dat vogels precies dan in de meest fotogenieke poses verschijnen als de camera in de kast ligt. 
Zou  die teleurstelling mij vandaag bespaard blijven?

Een koekoek komt normaal gesproken moeilijk in beeld. En lukt het toch, dan meestal kort en van veraf. Niet vandaag: het dier landde precies in de boom waaronder wij stonden te schuilen. Op nog geen 5 meter boven ons toonde hij ons zijn prachtig bevederde achterwerk. Helaas: geen foto.
Ik at mijn hoed op van frustratie.
Maar het kon nog erger.
 

De cetti’s zanger is een wensvogel. Zo’n vogel die je zo graag eens goed zou kunnen bekijken.
Maar het zijn zulke schuwe vogels, dat zelfs lang en geduldig wachten niet helpt. In het gunstigste geval zie je een glimp, maar nooit de hele vogel. Behalve…
inderdaad, als de camera thuis ligt.

Ik hoorde zijn zang en keek in de richting van de struik waaruit die klonk. De cetti's zanger vloog op mij af, landde pal voor mijn neus in een struik, ging er mooi voor zitten, en riep nog een keer, alsof hij mij brutaal uitlachte: “haha, jochie! Camera niet bij je? Haha!” 

Ik kon mijn hoed wel opeten, maar die was al op bij de koekoek. 

Omdat ik vanmorgen op de valreep een compactcameraatje in mijn zak gestoken had, maakte ik wel wat sfeerplaatjes.  Want sfeer heerst er wel op “10-G”. Een sfeer van weidse natuur. Beslist de moeite waard.

Weids

Bloemrijk stilleven voor het bezoekerscentrum

Ik wilde ook de 4 lepelaars die erachter stonden vangen, maar dat haalde de zoom niet

Geiten en bloemen. Over een paar weken nog meer bloemen, volgens Tino.

Proberen om over het water te lopen? Nee, uitblazen op de kade van de veerboot.