Droog blijven in een nat bos

Het wetland naast het Mallebos

Onweer, ik ben er dol op. Het kan mij niet hard genoeg gaan. Behalve als ik in het open veld ben. En dat was vandaag nou net het geval.
Ik wilde een rondje door de polder fietsen. Maar halverwege Simonshaven klonk een roffel, vingen mijn blote armen de eerste regendruppels op en dreef een dreigend donkere lucht gestaag mijn kant op. Ik moest mijn plannen omgooien: weg uit de open ruimte en op zoek naar een veilige plaats.

Dankzij de hoogste stand van mijn trapondersteuning, dus gevaarlijk hard, was ik voor de bui losbarstte in het Mallebos. Al snel bleek dit geen foute keus, want toen het eenmaal begon te druipen, bleven de meeste druppels steken in het dichte bladerdek (het onweer zelf ontlaadde zich gelukkig niet in de bomen). Ook wemelde het van de vogels.

Het was overduidelijk kraamtijd. Overal zag ik zangvogels met snavels vol insecten voor hun kroost. Van alle kanten hoorde ik gebedel van jong grut dat hongerig in de struiken zat te wachten op een hapje.
Die jonge vogels hebben nog niet veel kleur, dus zij zijn moeilijk te vinden (wat ook de bedoeling is). De truc is om een oudervogel met een bek vol rupsjes op te sporen en te kijken waar deze naartoe gaat. Al gauw vind je dan de bedelaar, meestal half verstopt onder een blad, dat vandaag ook als paraplu diende.

Een staartmees trok mijn bijzondere aandacht. Het dier had eerder al een felgroene rups gevangen, die levenloos in zijn snavel bungelde. Kennelijk waren zijn kinderen extra hongerig, want ondanks zijn volle mond probeerde hij vliegjes uit de lucht te grijpen. Daarbij fladderde hij steeds een stukje op en dan weer terug, tientallen keren achtereen, alsof hij met een elastiekje aan zijn takje vast zat.

Ik heb de vliegende staartmees geprobeerd op de foto te zetten. En wat blijkt? Geen elastiekje!

Verder nog wat plaatjes van anderen die in het Mallebos beschutting zochten.