Dodo?

Mijn tuin staat er aardig bij. Dat vinden ook de houtduiven, want zij hadden in de grote conifeer een nest gemaakt. Het was de vraag of het broedgeval iets zou opleveren, met zoveel eksterogen en rondsluipend kattengebroed in de buurt.
Het antwoord op die vraag kwam vanmorgen.

Onhandig fladderend kwam vanonder een struik een houtduivenjong tevoorschijn. Wat een lelijkerd: half kaal en nog zonder de mooie kleuren van volwassen duiven.

Even later verscheen er een oudervogel, die het jong ging voeren. Dat ging er niet zachtjes aan toe. Ouder en jong duwden hun koppen hard tegen elkaar, waarbij het soms leek of het jong een kopje kleiner gemaakt zou worden.

Na het voeren kroop het jong weer onder de taxus weg. Daar bleef het uren zitten, tot de volgende voederbeurt.

Pluisje, een buurtkat die mijn tuin graag als jachtgebied en openbaar toilet gebruikt, ligt steeds op de loer. Een paar keer heb ik hem al verjaagd, maar telkens Komt hij terug. Voorlopig blijft het bij nieuwsgierig spieden. Waarschijnlijk is een houtduivenjong een te grote prooi of gaan de oudervogels fel in de verdediging.

Eenmaal in de wijde wereld zal het nog moeilijk genoeg worden om te ontsnappen aan slechtvalk en havik, of aan een jagende mens. Daarom gun ik hen nog wat rust in mijn tuin en heb ik als extraatje wat grondvoer neergelegd.

Ik hoop dat zij uit dankbaarheid mijn auto niet meer zullen onderschijten (duivenpoep: hardnekkige troep). Maar ik ben bang dat het uit zal draaien op stank voor dank. Het zij zo.