Djagoen!

Mijn oma komt niet vaak meer opduiken in mijn herinneringen. In het klassement van de nagedachtenis hebben andere dierbaren haar ingehaald.

Maar altijd als de maïs rijp is en in zware kolven aan de stengels hangt, eist zij haar plek weer even op. Dat gebeurde ook vanmiddag toen ik aan de rand van een maïsveld zat en in gedachten haar enthousiaste stem hoorde: “djagoen: gappen, we moeten gappen”.

Mijn oma was geen kleptomaan. Haar drang om maïs te pikken was een oorlogstrauma, opgedaan in het jappenkamp. Daar was van alles in overvloed:
angst, maden in de rijst, ontreddering, dysenterie, uitputting, dood, verderf, sadistische kleine spleetogen met stokken of zwaarden. Van eten daarentegen was er maar weinig. Onder het juk van de jappen kon een zorgzame moeder dolgelukkig worden van een  stiekem uit een veld gesnaaide maïskolf.

Merkwaardig, hoe wij het ene moment naties afdoen als eng en gevaarlijk om ze jaren later te waarderen als bondgenoot, zoals Japan of Duitsland. Mijn opa en oma, die beiden de verschrikkingen van de jappen hadden ervaren, hadden er geen begrip voor. Zelfs een auto van Japanse makelij kwam er niet in.

Ik was niet blij met deze politiek getinte gedachtesprong. Gelukkig verscheen er een prachtige vrouw bruine kiekendief boven het maïsveld.  Via mijn netvlies voerde haar sierlijke vlucht mijn gedachten weer terug naar de werkelijkheid: ik, alleen in het veld, denkend aan niets dan vogels. Mijn oma was weer weg.
Haar zou ik pas weer tegenkomen bij het eten van een softijsje (daar was ze dol op) of volgend jaar, als de maïs weer rijp is.

Djagoen

De verlossende bruine kiekendief boven het maïsveld.