Sombertijd wordt vrolijkheid

 Toen ik vanmorgen met Tino over een veldje aan het turen was, zei ik hem dat ik de zomer het minst fijne seizoen vind. Vooral de hoogzomer van augustus, wanneer de bloemen uitgebloeid raken en verdorren en de vogels zich in stilte hullen, omdat zij in de rui zijn. Ook ben ik niet zo dol op de warmte en felle zon.

Vandaag was het niet warm of zonnig. Integendeel, het was somber, wat nog veel erger is. Een sombere zomerdag, die iedere kleur onttrok aan de natuur om ons heen. 

Wij zaten naar een jonge groene specht te kijken, die sowieso al niet zo kleurrijk is als zijn ouders. Het dier verroerde zich niet. Het zat daar maar te somberen en wij erbij. Omdat niets erop wees dat dat spoedig zou veranderen, besloten wij onze spullen te pakken en ons ochtendlijke fietstochtje voort te zetten.

Zelf ben ik niet vaak neerslachtig. En zit ik soms toch in een dip, zonder daarvan de oorzaak te weten, dan duurt die nooit lang. Dat komt door mijn overtuiging dat er iedere dag wel iets leuks op je pad komt. Nergens om vragen, niets verwachten: dan komt het vanzelf.

Het Hartelpark was stiller dan stil. Saai voor een vogelaar, maar heerlijk voor de rustzoeker. In slakkengang peddelden wij over de paden. Alleen op kruispunten klonk een gedempt "hier links" of "hier rechts", maar verder zwegen wij. Bij een helder slootje stopten wij even om er een voorzichtige blik in te werpen. Daar kwam in een klap de kleur van onze vogeldag tevoorschijn, in helblauw wel te verstaan, want wij mochten getuige zijn van het drukke zondagochtendritueel van een familie ijsvogels. 

Vele waarnemingen later fietsten wij naar huis in een uitzonderlijk vrolijke stemming.

Niet alleen foto's dit keer maar ook een filmpje.
een tip: klik op volledig scherm en zet hem daar op 1080P voor het scherpste resultaat. Veel kijkplezier!