Hoop

De specialist heeft zojuist medegedeeld dat hij klaar met je is, omdat hij niets meer voor je kan doen.  Het slaat in als een bom en het is maar de vraag of je er zelf ook al klaar mee bent. Met je leven, wel te verstaan.
Want je had nog zoveel plannen. Kleine plannen, zoals nog een heleboel vogels zien, paden bewandelen en landen verkennen. Maar ook grote: een vrouw die nog oneindig lang moet worden liefgehad, een kind dat moet worden grootgebracht en haar kinderen, jouw kleinkinderen, die ooit om een liefhebbende opa vragen.

En wat doe je dan, als je ook nog eens veroordeeld bent tot je bed, omdat je lijf niet meer doet wat je zo zielsgraag zou willen?

Het antwoord is simpel: hopen. Hopen op herstel, een opleving, op nog een beetje kwaliteit van leven en op een enorme berg uitstel. En verder haal je eruit wat er nog inzit en met wat geluk bezit je het vermogen om groot plezier te putten uit piepkleine dingen.

Gelukkig bezit hij dit vermogen. Ik schrijf “hij”, want het gaat hier niet over mij. Gelukkig niet, zo eerlijk durf ik te zijn; ik zou niet in zijn schoenen willen staan. En dit geschreven hebbend, zojuist voldaan thuisgekomen met prachtige waarnemingen en foto’s om te delen, voel ik me schuldig, want waarom ik wel en hij niet? Hij, in wie ik de onbedwingbare drang zo goed herken, om naar buiten te gaan en de natuur te beleven.

Maar hij heeft mij verzekerd het niet erg te vinden. Daar ben ik blij om. En dus hoop ik maar dat mijn stukjes de dag, die hij zo fanatiek plukt, wat extra glans geven. En dat hij troost put uit het feit dat hij geen dag uit mijn gedachten is.

Bij ijsvogels denk ik sowieso aan hem, want ik ken niemand die ze beter weet te vinden dan hij

Maar ook bij onduidelijke struikvogeltjes, want geduldig als een visser krijgt hij ze altijd in beeld