Peterdestadsvogelaar

Mag ik mezelf iets vragen? Ik zag bij Serious Request mensen met ALS Die door die ziekte bijna dood of dood waren Hadden graag hun leven nog geleefd Dat is toch erg? Vindt volgens mij iedereen   Op andere plekken op de wereld vinden ze dit maar soft Met raketten, drones, bommen en granaten nemen ze levens als kerstkransjes van een glazen schaal Net zulke levens als van die arme ALS-patiënten Of vergelijk ik appelen met peren? Zijn gebombardeerde levens andere levens? Minderwaardige levens die vrijelijk verwoest mogen worden Of hoeft mededogen niet verder te gaan dan de eigen voordeur? Niet verder dan het eigen volk, niet verder dan het eigen geloof?   Maar hoe zit het dan met Jezus’ andere wang? Waar ergens is die verloren gegaan? Of geldt Jezus niet voor iedereen? Of de naastenliefde die hij predikte? Zo van: Jullie daar, jullie vieren Kerstmis, moeten jullie zelf weten Wij niet, wij vieren andere feesten En mogen levens pakken zoveel als...

Op dagen als vandaag ben ik graag op het hoofdpad van het Mallebos. In de luwte, zon in de rug. Onder mijn kont mijn mini-stoeltje. De stam van een jonge beuk geeft steun, geen comfort. Hier zit altijd wel wat. Maar nu even niet. Veeleisend ben ik niet, dus ik blijf geduldig zitten. Twee dames vragen of ik de hertjes gezien heb. Ze zeggen geen 'reetjes' en dat snap ik wel. Hoe dan ook: ‘Niet gezien, nee.’ Eindelijk beweging. Een vuurgoudhaan dwarrelt door het struweel. Ik laat mijn camera liggen. Ze zijn te mooi om uit het oog te verliezen. En te snel. Dan nog meer beweging, boven mij, in de top van een els. Eerst een, dan drie en dan wel twintig putters. ‘Ziet u iets wat wij niet zien?’ vraagt een man, die met vrouw en hond langsloopt. Hoe kun je ze missen, zoveel puttertjes, denk ik. Ze weten waarschijnlijk niet eens wat het zijn. Ik heb geen zin in een praatje, zit hier juist om alleen te zijn. Daarom lieg ik en zeg: ‘Nee, ik zit te wachten of er iets komt.’ Vl...

Mijn boek is af. Het heet Alter Eega. Het was nooit de bedoeling om het uit te geven. ‘Probeer het gewoon,’ zeiden dezen en genen. "Oké," zei ik na lang wikken en wegen, "ik zal het naar 1 uitgever sturen." Kansloos natuurlijk. Gisteren ontving ik daarvan de beleefde bevestiging. Het is een leuk en goed leesbaar verhaal over twee meiden (jonge vrouwen), die ik mijn vriendinnen ben gaan noemen. Het zou zonde zijn als anderen ook niet met hen kennis zouden maken. Daarom zal ik het in eigen beheer gaan uitgeven. Als dat rond is, horen jullie dat. Uiteraard komen er in mijn verhaal ook vogels voor. Maar niet te veel natuurlijk. Gewoon zo af en toe, functioneel.  Hieronder een stukje uit het boek.       De mist heeft de fruitbomen opgeslokt. Slechts met moeite kan Laura de contouren van grillige, donkere takken onderscheiden. Eerder werd zij er nog triest van, omdat zij haar deden denken aan verkoolde vingers, maar na het opgewekte bericht van zo-even, kan zij er ...

Ik heb het vast al eens eerder gezegd, maar als de boomvalken weer naar Afrika verdwijnen, beland ik in een leegte.  Ik heb weleens gedacht om gewoon op het hoogtepunt van het boomvalkseizoen te stoppen, zodat het niet als een nachtkaars uitgaat. Maar steeds zeg ik: “Ik zou gek zijn, want wat ik dan allemaal mis, weegt echt niet op tegen zo'n tijdelijke boomvalkdepressie!"  Dus ga ik door tot de dag dat ik in mijn diepe put kukel, omdat ik er geen meer zie. Dit jaar vond het universum het blijkbaar zielig voor mij: het schonk mij een boomvalkjong dat nog geen zin had om weg te gaan (of het was nog niet sterk genoeg, wat wetenschappelijk gezien aannemelijker is). Het jong bleef nog lang rondhangen in het Mallebos, waar het zijn buik vol vrat aan libellen en andere vliegende insecten. Op zondag 8 oktober heb ik urenlang kunnen genieten van de ene fly-by na de andere, soms recht op mij af en vlak over mij heen. Kippenvel in het kwadraat! Zo eindigde mijn boomvalkjaar 2023 nie...

De jonge man, over wie ik in een eerder blog schreef, kom ik de laatste tijd vaker tegen. Hij is aardig en leergierig. Soms fietsen wij een stukje samen op. Dat is leuk, maar ook confronterend, want zijn gehoor en zijn gezichtsvermogen zijn zoals het mijne 30 jaar geleden was. Hij ziet in de verte meer zwarte stipjes vliegen en hij hoort meer hoge piepjes van overvliegende zangvogels. Dit alles “mis” ik.  Daar zou ik zuur over kunnen zijn, maar ik bekijk het liever van de positieve kant, namelijk dat hij mij soms een paar extra ogen en oren bezorgt. De onderstaande tapuit merkte ik vandaag trouwens zelf op. Waarschijnlijk omdat hij op nog geen 15 meter afstand bleef zitten. Tino en ik hebben er uitgebreid van genoten. En dat snappen jullie wel, als je ziet hoe mooi hij is. Tapuit in de polder van Simonshaven Tapuit in de polder van Simonshaven  

Verleden week zag ik een enorm aantal boerenzwaluwen bij een boerderij waar ze altijd broeden. Het waren er zeker 200, ouders en peuters door elkaar.  Al dat gekwetter en gefladder, ik werd er blij van. Rusten deden ze op de draden van een hoogspanningsmast pal boven mijn hoofd. Op mijn krukje was ik eronder gaan zitten en ik voelde mij vederlicht van geluk. Mijn blijdschap had ook een duister kantje: mijn vrienden, de boomvalken eten boerenzwaluwen. Genoeg voedsel dus om zich vol te vreten om begin oktober de zware reis naar Zuid-Afrika te ondernemen. Ook de boerenzwaluwen vertrekken rond die tijd en vormen, samen met andere trekvogels en -insecten, een grote vliegende snackbar. Geloof mij : hier zitten er bijna 100. Vergroot de foto maar eens uit.  

De jonge man met wie ik gisteren in de polder was, bleek net als ik langdurig naar boomvalken te kunnen kijken, ook toen er geen actie was. Ons geduld werd trouwens genereus beloond, want wij mochten getuige zijn van een paar duizelingwekkend snelle jachtpartijen. Maar goed, er gebeurt toch ook vaak niets bij de boomvalken. Gewoon omdat ze economisch omspringen met hun energie. In die tijd kijken wij natuurlijk naar ander moois. In mijn geval waren dat gisteren twee grote zilverreigers, waarvan er een redelijk dicht voor ons landde. Toen ik thuis de foto’s zat te bekijken, viel het mij op hoe ingenieus het verenpak van deze reigersoort is samengesteld. Maar als je al die veren wegdenkt, en die lange poten en nek, is het net een kip.  Daarom, voortaan zilverreiger op mijn bord? Ik kan zo een land bedenken waar ze het waarschijnlijk doen, maar ik heb ze toch liever op de foto. Geniet ervan! Grote zilverreiger Het indrukwekkende verenpak