Sorry

Op dagen als vandaag ben ik graag op het hoofdpad van het Mallebos. In de luwte, zon in de rug. Onder mijn kont mijn mini-stoeltje. De stam van een jonge beuk geeft steun, geen comfort.

Hier zit altijd wel wat. Maar nu even niet. Veeleisend ben ik niet, dus ik blijf geduldig zitten.

Twee dames vragen of ik de hertjes gezien heb. Ze zeggen geen 'reetjes' en dat snap ik wel. Hoe dan ook: ‘Niet gezien, nee.’

Eindelijk beweging. Een vuurgoudhaan dwarrelt door het struweel. Ik laat mijn camera liggen. Ze zijn te mooi om uit het oog te verliezen. En te snel.

Dan nog meer beweging, boven mij, in de top van een els. Eerst een, dan drie en dan wel twintig putters.

‘Ziet u iets wat wij niet zien?’ vraagt een man, die met vrouw en hond langsloopt.

Hoe kun je ze missen, zoveel puttertjes, denk ik. Ze weten waarschijnlijk niet eens wat het zijn. Ik heb geen zin in een praatje, zit hier juist om alleen te zijn. Daarom lieg ik en zeg: ‘Nee, ik zit te wachten of er iets komt.’

Vlak voor het weggaan steekt een boomkruiper zijn kop om de ronding van een stam. Altijd leuk, met zijn kromme snaveltje, maar dit keer drukt mijn schuldgevoel de pret. 

Putter

Boomkruiper