Een einde met een klapper

Ik heb het vast al eens eerder gezegd, maar als de boomvalken weer naar Afrika verdwijnen, beland ik in een leegte. 

Ik heb weleens gedacht om gewoon op het hoogtepunt van het boomvalkseizoen te stoppen, zodat het niet als een nachtkaars uitgaat.
Maar steeds zeg ik: “Ik zou gek zijn, want wat ik dan allemaal mis, weegt echt niet op tegen zo'n tijdelijke boomvalkdepressie!" 

Dus ga ik door tot de dag dat ik in mijn diepe put kukel, omdat ik er geen meer zie.

Dit jaar vond het universum het blijkbaar zielig voor mij: het schonk mij een boomvalkjong dat nog geen zin had om weg te gaan (of het was nog niet sterk genoeg, wat wetenschappelijk gezien aannemelijker is).
Het jong bleef nog lang rondhangen in het Mallebos, waar het zijn buik vol vrat aan libellen en andere vliegende insecten.

Op zondag 8 oktober heb ik urenlang kunnen genieten van de ene fly-by na de andere, soms recht op mij af en vlak over mij heen. Kippenvel in het kwadraat!

Zo eindigde mijn boomvalkjaar 2023 niet in een dal, maar op het topje van een immense berg.

 De lichte randjes op de veren, waardoor het schubben lijken, zijn kenmerkend voor jongen.