Les Racines

Mijn boek is af. Het heet Alter Eega. Het was nooit de bedoeling om het uit te geven.
‘Probeer het gewoon,’ zeiden dezen en genen.
"Oké," zei ik na lang wikken en wegen, "ik zal het naar 1 uitgever sturen."
Kansloos natuurlijk. Gisteren ontving ik daarvan de beleefde bevestiging.

Het is een leuk en goed leesbaar verhaal over twee meiden (jonge vrouwen), die ik mijn vriendinnen ben gaan noemen. Het zou zonde zijn als anderen ook niet met hen kennis zouden maken. Daarom zal ik het in eigen beheer gaan uitgeven. Als dat rond is, horen jullie dat.

Uiteraard komen er in mijn verhaal ook vogels voor. Maar niet te veel natuurlijk. Gewoon zo af en toe, functioneel.

 Hieronder een stukje uit het boek.

    De mist heeft de fruitbomen opgeslokt. Slechts met moeite kan Laura de contouren van grillige, donkere takken onderscheiden. Eerder werd zij er nog triest van, omdat zij haar deden denken aan verkoolde vingers, maar na het opgewekte bericht van zo-even, kan zij er zelfs de schoonheid van inzien. Net als Van Gogh waarschijnlijk, toen hij Les Racines schilderde.
    Het universum deelt mee in de gelukzaligheid. Een vogeltje landt vlakbij op een van de takken en steekt zijn oranjerode borstje trots vooruit. Door een enkel gaatje in de dikke neveldeken valt een zonnestraal er precies op; een artiest in de spotlights, een lichtpuntje in de grauwe duisternis. Het diertje houdt zijn kopje schuin en Laura ziet dat zijn ronde oogje schittert. Verbeeldde zij het zich nou, of knipoogde het?

 

Tot slot een beetje vogelen in het hier en nu.

Momenteel zitten de polders vol met spreeuwen. Prachtige vogels, zeker als je de details kunt zien, zoals zijn spikkels, die in werkelijkheid pijltjes zijn. Dat is toch gaaf?