Sprookjes zijn voor Grimm

Laatst kreeg ik de kritiek dat ik zo vaak over mijn slechte gezondheid schrijf. Dat het daarmee niet zo goed gaat, wist die persoon zo langzamerhand wel, dus waarom er steeds op terugkomen?

Ik antwoordde dat ik weliswaar schrijf voor de lezer, die ik graag van informatie, een leuk verhaal of een mooie foto voorzie, maar dat schrijven soms ook een uitlaatklep is. Een manier om de tegenslagen in het leven het hoofd te bieden en er mijn gedachten over te formuleren. Een mens krijgt namelijk nog wel eens wat voor zijn kiezen en iedereen weet dat opkroppen nergens toe leidt.

Overigens snap ik ook wel dat niemand op het dagboek  van een hypochonder zit te wachten. Maar zo vaak domineert mijn ziekte mijn verhalen toch niet?

Tegelijkertijd kan ik mij voorstellen dat u het juist op prijs stelt om af en toe over mijn menselijke en soms kwetsbare kant te lezen. Zou ik alleen jubelverhalen over prachtige vogels in een zonovergoten landschap schrijven, dan zou ik u tekort doen. Het leven kent mooie en zorgeloze tijden, maar helaas ook droefenis en tegenslag. U kent pas het echte verhaal als ik die mindere omstandigheden er (soms) in verwerk. Andersen en Grimm zijn voor de sprookjes.

Over sprookjes gesproken: krakeenden zijn sprookjesachtig mooi, met hun fijn gedetailleerde verenpak. De onderstaande foto's, die ik verleden week in de Hoeksche Waard maakte, spreken voor zich

Krakeend, links vrouw, rechts man. Kijk eens naar die fijne kringeltjes in de veren van nek en borst van het mannetje.

Krakeend, links vrouw, rechts man. Prachtig!