Een schokkend moment op een kleurrijke trip

Elk jaar proberen Tino en ik een paar dagen kamperend te vogelen.  Zou mijn kwakkelende gezondheid het dit jaar dwarsbomen? 

Gelukkig niet. Ik voelde mij de laatste maand iets fitter, zodat wij de stoute schoenen aantrokken en naar Drenthe afreisden.

Hoewel het een groene camping was, overheersten bonte kleuren: wij waren onbedoeld terechtgekomen in een hippiegemeenschap die zich in felgekleurde pofbroeken en -hemden bezig hield met yoga, biodanza, samenzang en holistische hugs.  Leuk om af en toe naar te kijken, maar om verder zo ver mogelijk van weg te blijven. Dat lukte overigens aardig, want wij zijn alleen om te slapen en te eten bij de tenten en brengen verder hele dagen en avonden door in het veld.

Een van onze avondlijke sessies bracht ons bij een dammetje langs een sloot, van waaraf wij de weilanden konden overzien. Die gingen verderop via een bosrand en een pad over in een bos. Een uitstekende plek voor reeën of andere zoogdieren die, geholpen door de schemering, onopvallend het veld zouden willen betreden.

Voor een comfortabele rugsteun had ik een paaltje uitgezocht van de omheining van het veld. Er hing geen bordje bij dat waarschuwde voor schrikdraad, wat ik ook logisch vond, omdat het prikkeldraad was. Helaas was de waarheid anders, want toen ik bukte om te gaan zitten, kreeg ik een opdonder van jewelste. De schok was enorm. Niet alleen van de stroomstoot, die via mijn rechter arm door mijn lijf trok, maar ook omdat ik ongerust was over wat dit zou doen met mijn ICD. Dit apparaatje zit onderhuids onder mijn linker sleutelbeen en moet mij beschermen tegen plotseling overlijden bij een hartritmestoornis. Wat als deze door het schrikdraad van slag was?

Veel tijd om in deze schokkende gebeurtenis te blijven hangen was er gelukkig niet, want onze zintuigen werden al gauw op een andere manier geprikkeld. De avond legde een hippiegewaad in doorschijnend zacht oranjeroze over het veld en boerenzwaluwen zwierden er als balletdanseressen overheen, aangemoedigd door witte kwikstaarten, die een dode boom als tribune hadden uitgekozen. Een ree dat toen ook nog uit de bosrand stapte, maakte mij in een klap weer ‘zen’.

Drenthe en ooievaars gaan naadloos samen

Een van de schokkende boosdoeners

Ree in de bosrand

Ons groene kampement met links Tino's tent, rechts de mijne