Waddenpracht (wat’npracht)

Texel.
Ik was er nog nooit geweest. Ook niet op een van de andere Waddeneilanden. Tino wel. Dat was fijn, want hij wist daardoor de weg naar mooie plekken.

Al gauw ontdekten wij dat de kneu goed vertegenwoordigd was. Overal zaten zij te zingen en te flirten. Met elkaar, maar soms ook met ons, zo leek het wel. Maar als wij te dichtbij kwamen, vlogen ze toch op. De mannetjes zijn in deze tijd van het jaar mooi op kleur. Zou er een willen poseren?

Aan de Mokbaai genoten wij van onze koffie en boterhammen met kaas. De picknicktafel had het moeilijk, in dit door de zilte wind overheerste gebied. Dat merkte ik aan de afbladderende vernisschilfers op het tafelblad, die in mijn handpalmen prikten. Ik pulkte ze ervan af als vervellende huid van een verbrand lichaamsdeel.

Naast de tafel lag een schelpenpad en een strook met braam en duindoorn. In een van de struiken zat een mannetjeskneu te zingen. Wij richtten de telescopen erop en de bontgekleurde vogel landde lensvullend op ons netvlies. Dit prachtbeest met zijn rode borst wilde ik graag fotograferen. 

Hij had al twee wandelaars en twee fietsers laten passeren, dus hij leek niet bang uitgevallen. Toen mijn brood op was, besloot ik de gok te wagen en slenterde ik op het vogeltje af. En of hij bleef zitten! Is het geen plaatje?
(Natuurlijk volgt er binnenkort nog meer Texel)

Kneu, de "nationale" vogel van Texel in april 2018