Vrijdag de 13e

Vandaag moest ik naar de cardioloog, omdat mijn hart de laatste weken niet zo lekker loopt. Veel mensen zullen met enige huivering op vrijdag de dertiende naar de dokter gaan. Maar ik moet bekennen dat ik er de hele dag niet bij had stilgestaan. Bovendien deed (en doet) mijn hart ook op andere dagen raar, dus ik was blij dat ik bij de arts terecht kon. Bijgeloof moest maar even in de ijskast.

Eenmaal thuis, laat in de middag,  besloot ik om na het eten toch maar niet meer naar buiten te gaan. Vanmorgen vroeg had ik mij dat nog wel voorgenomen, toen na een goede nachtrust mijn hoeveelheid energie nog onuitputtelijk leek. Maar aan het eind van de dag was er weinig meer van over.

Als ik toch niet meer weg zou gaan, kon ik net zo goed iets makkelijks aantrekken. Daar was ik in mijn slaapkamer mee bezig toen mijn oog viel op een roestrode schittering onder  de sierpeer achterin de tuin. Net als verleden keer met de sperwer dook ik in een reflex weg onder de vensterbank en gluurde voorzichtig terug in de richting van de beweging. 

Het zou toch niet…

Maar het zou wel! Een pracht van een mannetje gekraagde roodstaart had mijn tuin een moment uitgekozen om op vliegjes te jagen. En dan te bedenken dat deze bonte zangvogels bosvogels bij uitstek zijn, die zich vaak wel laat horen, maar zich zelden laten zien. Zeker niet in stadstuinen!

Wat een geluksdag, deze dertiende.

Life is beautiful!!!