Op jacht naar de braamsluiper

In de schaduw, wachten op...

Texel, daar sluipt van alles door het duinstruweel.

Volgens het bekende liedje wist Toon Hermans niet wat dat allemaal was. Gelukkig weten Tino en ik dat meestal wel. Maar weten wat erin zit en het te zien krijgen, zijn twee verschillende dingen. Sommige vogels houden er namelijk niet van om gezien te worden. De braamsluiper is er zo een (wat wil je, met zo’n naam!) Tino had er al een tijdje geen gezien, dus we deden er extra moeite voor.
Zou het lukken ?

De zang van de braamsluiper wordt vergeleken met een mitrailleur. Het geluid is namelijk een snel ‘te-te-te-te-te-te-te’. De vergelijking met een mitrailleur is vast verzonnen door iemand die nog nooit een ratelend machinegeweer van dichtbij heeft gehoord. Tenzij hij doelde op een door een spelend kind geïmiteerde mitrailleur; in dat geval voldoet het geheugensteuntje wel. Braamsluipers zijn dol op duinstruiken en die zijn er zat op Texel. Wij werden daarom regelmatig akoestisch beschoten.

Achter een naaldbosje zaten wij in het gras. Even weg van de kille noordwestenwind die door het duinvlak sneed. Terwijl uit een boomtop de zang van een groenling klonk, zag ik twee kleine vogels nerveus heen en weer fladderen tussen een spar en een braamstruik. Die struik stond pal voor onze neus. Ik richtte mijn kijker en riep: “Tino, Tino, braamsluipers!” .

Het waren niet onze eerste, maar wel heel erg mooie en dichtbije. Helaas lijden ze allemaal aan ADHD: stil zitten is er niet bij. Dus heb je er eindelijk een in de kijker, dan sluipt hij er zo weer uit. Foto’s van zulke zenuwenlijders zijn snel onscherp. Hieronder het beste wat ik ervan heb kunnen maken.

Binnenkort nog meer foto’s van Texel.  

Braamsluiper (die keer op een braamstruik, meestal in de duindoorns)