Kleine hapjes, een reisverslag. Deel 6: een moment van bezinning

Is er iets dat het spektakel van gisteren nog kan overtreffen?
Overtreffen niet, maar evenaren wel. Dus lees maar gauw verder.

Toen ik na mijn siësta op de camping weer het natuurgebied in trok, wist ik dat er minder actie te verwachten was van de boomvalken.  Die zijn ‘s morgens het actiefst. Gelukkig was er genoeg andere activiteit. Libellen bijvoorbeeld. Lastig hoor, om die diertjes scherp op de foto te krijgen.

Als ze stilzitten, gaat het nog wel

Maar vliegend...

Nog eens proberen dan maar

Toen de schemer al weer begon in te vallen brak er een ogenblik van allesomvattende rust aan. Geen beweging, geen geluid. En in die stilte besefte ik wat een geluksvogel ik ben. Het feit alleen al dat ik er nog ben, maar ook dat ik nog het vermogen heb om eropuit te trekken en te genieten van al het mooie op de wereld.

Een zeldzaam mooi moment van overpeinzing, dat opeens weer voorbij was, want hoewel er even niets geweest was dat mijn zintuigen prikkelde, stonden die wel op scherp.  Een minimale beweging in het kruidenrandje aan de overkant van mijn pad, een meter of drie verderop, trok namelijk mijn aandacht. Ik focuste mijn blik en zag eventjes een wezeltje tevoorschijn komen. Het zag mij ook en was meteen weer weg. Wat gaaf, een wezel, dacht ik en ging tactisch een paar meter verderop zitten, waarna ik mijn lens richtte op de plek waar ik het diertje had gezien.

Er volgde een exercitie in geduld. Zou hij nog terugkomen? Of zou hij een andere plek gekozen hebben om het veld in te trekken? Na bijna een uur aandachtig loeren, werd mijn geduld beloond: een bruin snoetje, een wit befje en twee kraaloogjes werden gevolgd door een soepel lijfje. 'Klik-klik' klonk het vanuit mijn toestel:
wezeltje gevangen en ik in mijn nopjes (nog steeds).

Klik, ik heb je!

Morgen het laatste hapje, eet u dan ook nog mee?