Houdt het hier op?

Ik ben zelf erg ver geweest. Verder dan de meesten ooit zouden kunnen navertellen. Op het punt waar ik stopte, was er niets. Helemaal niets. Geen licht, geen zingende engelenkoren. Dus als u mij vraagt of er daar iets is, dan antwoord ik “waarschijnlijk niet”.

Op een dag als vandaag hoop ik vurig dat ik het mis heb. Dat ik simpelweg niet ver genoeg ben geweest om het te kunnen weten.
Dat er stille watertjes zijn, waarin ruisvoorns kringen maken, die de aandacht trekken van zijn alerte vissersoog.
Dat er rietkragen zijn, waarin een roerdomp zich probeert te verstoppen, maar niet goed genoeg om aan zijn vogelaarsblik te kunnen ontsnappen.
En dat er sappige veldjes zijn, waarop hij ontspannen kan liggen met een grassprietje tussen zijn tanden en de oren gespitst op piepjes van goudhaantjes in een meidoorn, die een gewoon mens zullen ontgaan, maar hem niet. 

En mooie blauwe luchten, waarin hij kan speuren naar het silhouet van boomvalken, zoals hij zo graag deed, voor mij.

Dat alles hoop ik, opdat wij er troost uit kunnen putten dat hij kan blijven doen wat hij het liefste deed, wat hem maakte wie hij was: een buitenmens.
Maar wat als mijn hoop vergeefs is, dat er niets is en dat het voor hem over is? Dan troost ik mij met het idee dat zijn gevecht nu over is, dat hij gestreden heeft als een moedig man en dat hij nu mag rusten.

  

En in mijn gedachten leeft hij voort, want er is geen plek op Voorne-Putten die zijn geest niet ademt en mij niet herinnert aan mijn omzwervingen met deze mooie mens. Want dat was hij, een mooi mens. Als vader, als echtgenoot en als vriend.