Op zoek naar de nuance

Veel mannen zullen in hun jeugd wel eens een dier hebben mishandeld of gedood. Laat ik voor mijzelf spreken: ik wel. Mijn halve kindertijd was mijn luchtbuks mijn favoriete speelgoed, wat helaas ten koste ging van menig mussen- of mezenleven. Ik moet er nu niet meer aan denken en heb dan ook diepe spijt van mijn wandaden als kind. Dat lijkt me logisch, want ik ben nu volwassen.

Maar zo logisch is het niet, want verleden week sprak ik een volwassen man die zijn buks 24/7 paraat heeft liggen bij de tuindeur voor het afschieten van eksters. Waarom? 
"Omdat het rotbeesten zijn", zo sprak hij. 
Weer zo'n mens, dacht ik, die meent te mogen oordelen over goed en kwaad in de dierenwereld, over wenselijk of niet wenselijk. 
Een neanderthaler, verblind door vooroordelen, doof voor welk zinnig argument dan ook. Het lag er zo dik bovenop dat ik wijselijk mijn mond hield over het belang van eksters in het ecosysteem. 

Maar thuisgekomen nam ik het alsnog voor de eksters op. Ik pakte een paar flinke handen doppinda's en legde ze gekneusd in de tuin. In een mum van tijd hadden mijn schrandere vrienden geroken dat er iets lekkers te halen viel en al gauw landden er een paar op het hek. Tevreden keek ik naar de schuwe, maar gretig etende vogels, die in deze tijd echt niet gemakkelijk aan hun dagelijks rantsoen komen. "Zo, steek die maar in je zak!"  dacht ik.

Tegen ware stompzinnigheid valt niet op te boksen. Daarom vocht ik dit keer niet tegen de agressor, maar nam ik het op voor de underdog.

Maar hoe genuanceerd denkt u eigenlijk over eksters?

Nooit geweten dat eksters ook een haakje aan het eind van de snavel hebben

Er kwam ook een andere krasse knar op de pinda's af: een kauw