Geloven in mooie dingen

In mijn boek “De boomvalk…en ik” wijd ik een hoofdstuk aan tekens. Gebeurtenissen die eigenlijk te toevallig zijn om er geen betekenis aan te hechten. Iedereen maakt ze wel eens mee, denk ik. Of alleen mensen die ervoor open staan?

Gisteravond gebeurde er ook zoiets. De hele avond had in het teken van David Bowie gestaan en wij hadden het regelmatig over hem gehad. Ik had er inspiratie door gekregen en had mijn vorige stukje geschreven. Sandra vroeg waarover het ging en ik vertelde dat ik de vraag stelde of David Bowie naar de hemel zou zijn gegaan.

Intussen was het bedtijd. In de slaapkamer zei ik dat David Bowie ook eens een elf had gespeeld in een film. Ik zei dat ik dacht dat die film “Elf” heette. Ik had dit nog niet gezegd of ik zag  op mijn digitale wekkertje dat het 11.11 uur was. Ik liet het aan Sandra zien en zei: twee keer “elf” is dat niet toevallig? “Daar heb je het antwoord”, sprak Sandra, “hij laat je weten dat hij blij is met je stukje en dat hij het goed maakt in de hemel”.

Zo toevallig, je zou het haast geloven, zelfs als je niet weet of er een hemel bestaat. Wat zeg ik? Ik geloof het gewoon. Want is het niet heerlijk om in zulke mooie dingen te geloven? 

PS. De film heet in het echt "Labyrinth", maar daar kon David zo snel geen teken bij verzinnen. Vandaar dat hij mij liet denken dat het "Elf"was.

Sommige dingen zijn gewoon mooi, zonder dat je er in hoeft te geloven, zoals een man vink