Eerherstel voor de Aziatische Rookworst

Gisteren schreef ik dat wij de Aziatische roodborsttapuit maar een saai beest vonden. Tino appte mij dat dat niet klopte: hij vond hem niet saai. Ik heb het aangepast in mijn vorig tekst.

En hij had gelijk. Dit vogeltje gedroeg zich zeker niet saai. Integendeel, hij was druk bezig met insecten vangen en fladderde regelmatig behendig op vanaf de tak die hij op dat moment als uitkijkpost gebruikte. En ook zijn verenkleed was niet saai. 

Geen enkele vogel is namelijk saai. Vooral niet als je de telescoop erop richt en elk detail tot in detail kunt bekijken. Precies daar zat de pijn bij mij, want toen ik er later over nadacht, besefte ik dat mijn verwijt aan het adres van de tapuit gewoon voortkwam uit frustratie. Namelijk dat ik de kracht niet had om met mijn eigen telescoop naar het beestje toe te sjokken (30 meter lopen, een greppel met begroeiing door en dan een dijkje op; een brug te ver, helaas). 

Later mocht ik wel door de telescoop van Tino kijken, na een omweg met mijn vouwfiets over asfalt, maar dat was toch niet hetzelfde.
Niet door mijn eigen telescoop kunnen kijken, voelde simpelweg als een nederlaag.

Mensen maskeren frustraties over hun onkunde, of onvermogen wel vaker met boosheid, of kritiek op iets of iemand anders. Dit om het eigenlijke probleem even niet onder ogen te hoeven zien. Ik ben daar blijkbaar geen uitzondering op. In mijn geval was de Aziatische roodborsttapuit hiervan de klos. 
Bij dezen daarom eerherstel voor die dwaalgast uit Azië: hij is niet saai!

Hieronder nog twee foto's van de Aziatische roodborsttapuit. 

Maar nu hou ik er over op hoor, want zo leuk is-ie ook weer niet 😉