Aziatische rookworst

Wat van ver komt, is goed. Dat zeggen ze tenminste. Dat het niet altijd klopt, bewijst de Aziatische roodborsttapuit. Die bijzondere vogel zat op 7 oktober op de Maasvlakte, precies toen Tino en ik daar heen gingen. 

Wij zouden hem zelf nooit herkend hebben. Pas thuis, op de foto, zag ik de onderscheidende, minimale verschillen met onze gewone roodborsttapuit, zoals zijn lichte keel. Des te knapper van de gast die hem wel opmerkte.  

Smaken mogen verschillen: Ik vond het maar een saai gekleurd pietje. Hoe speciaal het ook was dat het diertje hier was, ik onttrok mij al gauw aan de drukte van de tientallen vogelaars die op de stroop waren afgekomen. Ik bekeek liever de veel bontere kepen, die in de buurt van een regenplas aan het scharrelen waren. 

Wij aten onze boterhammen bovenop de Nieuwe Stuifdijk, met achter ons, in het westen, de ‘parkeerstraat’, waar zeeschepen wachten tot zij aan de beurt zijn om de haven in te mogen. Aan de andere kant de immense haven, met op de achtergrond een schoorsteen die een enorme kolom rook uitbraakte.
Alsof het was afgesproken, zongen wij in koor: "Hoezee, hoezee, geef ons maar CO2." Om even de sfeer te schetsen van een gemiddeld dagje vogelen.

Het was trouwens bijzonder mooi weer. Altijd lastig in oktober: jas uit, jas aan, jas uit, trui uit, trui toch maar weer aan, en aan het eind alles uit, op het T-shirt na, want rond de klok van twee was het ronduit heet. Vonden de vogels ook, want die lieten zich niet meer zien, zodat wij maar eens naar huis reden.  

Thuis promoveerde ik de Aziatische dwaalgast tot rookworsttapuit. Gewoon, omdat die woordspeling mij te binnen schoot. Ik vind hem wel leuk en hou hem erin, ook voor de inheemse roodborsttapuit.

Volgende week zitten Tino en ik in Gelderland. Met wat geluk schrijf ik na terugkomst dus over de Gelderse rookworsttapuit.  

 

Keep

Aziatische roodborsttapuit

 

Hoezee, hoezee, doe ons maar CO2