Folie

Het is niet eenvoudig om luwte te vinden in de oorden waar Tino en ik het liefst rondstruinen: desolate gebieden met fenomenale uitzichten. Open landschappen dus, waar de wind vrij spel heeft. Gisteren vonden wij toch een mooie locatie waar de koude en gure wind geen vat op had, pal aan de oever van het Haringvliet. 

Het gebied leek ideaal voor zeearenden. Die moesten bijna wel verschijnen en zou dat gebeuren, dan zouden wij  zo'n luxe beleg op onze saaie bruine boterhammen zeker niet afslaan.

Achter ons lag een groot rietveld, met erachter weilanden, een dijk en landerijen en daar weer achter de felle winterzon, die onze blikken in het horizontale dwong. Hij bescheen het riet op zo’n manier dat het leek of het hele veld gloeide met een glinsterend laagje aluminiumfolie eroverheen om te voorkomen dat het zou verbranden. Het was een prachtig gezicht, dit natuurlijke ovengerecht. Overigens kwam de temperatuur aan de rand van het veld, waar de wind zich onbelemmerd liet gelden, niet overeen met de binnenkant van een oven; eerder met die van een vrieskist.

Wij genoten maar even van het vurige rietveld, want tegen de zon inkijken is niet prettig. Daarom draaiden wij ons gauw weer om naar de andere kant. Daar verschenen tot onze vreugde inderdaad twee zeearenden. Met lome slagen kwamen zij hoog boven het water aangevlogen. Helaas hebben deze majestueuze vogels de vervelende gewoonte om zo ver mogelijk van mensen vandaan te blijven (wat natuurlijk ook de charme van die dieren is). Ondanks een spanwijdte van bijna twee meter lijken ze op de foto daarom altijd klein. Maar dat mag de pret niet drukken. Geniet daarom van de foto's!

Bovenop het riet glinstert een dun velletje folie

Brilduiker man (in het Engels goldeneye)

Brilduiker vrouw in de vlucht

De zeearend, een volwassen vogel met witte staart

Een deftige zwaan in de vlucht is ook niet mis

Hollands plaatje, inclusief windmolens en ree