Stuntels

 
Niet elke vogel is een acrobaat. 
Dat bewijst het vogelvoederhuisje in mijn tuin. De meeste kleine vogels vliegen er probleemloos naartoe. Maar niet altijd even onbevangen, want als klein vogeltje is het altijd oppassen bij zo'n voederplaats. Ook de sperwers weten immers waar mensen vogels voeren en zien deze plaatsen als een bron van vers scharrelvlees. Maar heeft zo'n kleintje eenmaal bepaald dat er geen gevaar is, dan vliegt het probleemloos naar het huisje toe.

Ook grotere vogels bezoeken het huisje. Kauwen, eksters en laatst zelfs een gaai. En al past het amper, toch lukt het ze om erin te gaan zitten. 

Hoe anders dan de Turkse tortels. 
Die kunnen wij beter omdopen tot Turkse stuntels. Wat een klunzen zijn dat! Op het dak landen lukt ze wel. Maar daarna: treuzelen, aarzelen ,'zal ik? of zal ik niet?' Werkelijk waar, voordat de eerste eindelijk de sprong waagde, was er een halve dag verstreken (wat heet sprong? hij moest met een kwart draai een sprongetje van 20 centimeter maken). 

Het huisje staat nu al een week in mijn tuin en de tortels komen nog steeds. Sommige zijn intussen iets bedrevener geworden in het landen in het huisje, maar het liefst blijven zij met hun beide pootjes op de grond. 
Eigenlijk begrijp ik dat wel, want ook niet iedere vogelaar is een acrobaat. 
Zelf ben ik helemaal geen held als het aankomt op klimmen en klauteren. Zo vind ik het doodeng om over een balk of plank een slootje te moeten oversteken. Ik doe het alleen als het echt niet anders kan. Liever loop ik honderden meters om en als dat niet mogelijk is, blijf ik aan mijn eigen kant. 
Ook mij past in dit soort situaties een andere naam beter.
Peterdestuntelaar. Of Peterdeangsthaas. 
Ach, het is maar beter om je beperkingen te kennen. 

Zal ik of zal ik niet?

Een uur later probeert deze het maar eens.

Eindelijk gelukt

De beloning is er naar: eten!