Sinterkraai

Er gebeurt altijd wel iets, zelfs op de meest ‘waardeloze’ dag.

En meestal komt het uit, zoals een paar dagen geleden, toen Tino en ik na een stil Mallebos op ons dooie akkertje huiswaarts fietsten. Ineens tumult. Kraaien begonnen druk te roepen.

Geroep van kraaien duidt er vaak op dat er iets aan de hand is in vogelland, meestal in de vorm van een grote roofvogel. En ja hoor, vanachter ons vandaan flitste een havik tevoorschijn. Hij stoof af op de boompjes langs de ijsbaan bij de Baljuwlaan. Een tel later zagen wij daar een houtduif, die werd aangestoten door de havik. De havik had echter niet voldoende grip en de duif ontkwam in een wolk van veren. Toen de havik en de duif al lang uit het zicht waren, keken wij met open monden toe hoe de laatste veertjes dwarrelden. Daarna pas vonden wij onze stemmen terug en spraken wij enthousiast over deze spectaculaire bonus aan het eind van een lauwe vogelmiddag.

Gisteren overkwam ons iets soortgelijks op het Volgerland op Goeree, vlak bij Ouddorp. Wij waren een corridor van bosjes ingelopen, omdat daar vaak zangvogeltjes te vinden zijn. Wij zagen in de verte iets scharrelen en richtten onze aandacht daarop. Beter hadden wij naar het bosje gekeken direct rechts van mij...

Zoef! Sterk geritsel naast mijn oor en een grote uil vloog zo voor ons uit, het pad af om verderop weer de bosjes in de duiken.

Ook nu waren het kraaiachtigen die ons hielpen, want een clubje eksters begon heel druk te doen. Die waren vast niet gediend van de komst van de uil. Wij dus snel daarnaartoe en inderdaad zat de uil nu daar, belaagd door 3 eksters. Nog snel kon ik een paar foto’s maken, waarna hij alsnog vertrok, dit keer naar de bomenrij achter ons.

Een kerkuil!
Hier, zomaar in de bosjes langs het veld!
Een cadeau in het kwadraat.

Kerkuil in duindoornstruik