Denkend in mogelijkheden: de mobiele kijkhut

Benodigdheden om een paar uur te vogelen:

verrekijker, fototoestel met telelens, stoeltje, eten en drinken. Een gezond mens torst deze bagage met gemak een paar kilometer met zich mee. Vroeger ik ook, maar de huidige versie van de Stadsvogelaar krijgt het niet meer voor elkaar.

Op verre tochten was het al een tijdje zo, bijvoorbeeld bij het zoeken naar boomvalken in onbekend gebied. Daar was het een vouwfiets die ik tot pakezel promoveerde. Maar tegenwoordig laat mijn hart mij ook op minder verre tochten in de steek (ik neem hem het niet kwalijk hoor, mijn lieve hart, hij kan er ook niets aan doen). 

De paar honderd meter tussen de parkeerplaats en een redelijk stil plekje in natuurgebied Spuimonding-West vormen sinds dit jaar een hindernis van formaat. Egale paden zijn daar niet, zodat de vouwfiets daar niet handig is. Gelukkig heb ik ook een opvouwbaar strandkarretje met twee dikke luchtbanden. Dat gebruikte ik al om over akkers te sjokken om met mijn telescoop dichter bij boomvalken te kunnen komen.

Een paar dagen geleden heb ik het getest en het werkt. Het zag eruit als een zwerver die zijn huisraad meezeult en het rammelde en piepte als een dolle, maar ik kon zelfs een paraplu meenemen, die ik aan de kar vastmaakte als windscherm. Zo werd mijn sherpa op wielen een eenpersoons kijkhut, van waaruit ik enkele uren lang kon genieten van de vogelrijkdom van Spuimonding-West.  

Stapjes terug. Het is een onontkoombare realiteit, waaraan ik mij niet kan ontworstelen. Wel kan ik mij weren. Ik treur niet om wat niet meer kan, maar denk in alternatieven om in de running te blijven. De ziekte die mij permanent achter de geraniums weet te krijgen, moet dus van goeden huize komen. En misschien wint hij het ooit ook wel, maar zeker niet zonder slag of stoot. 

Putters zijn ook dol op de Spuimonding-West

Mijn strandkar

Veel watersnippen in deze tijd

Zou zo'n kleine vogel die snavel nou handig vinden?