Steeds hetzelfde, maar altijd weer anders

De seizoenen rollen zich in vaste volgorde af. Iedere lente verschijnen de broedvogels en in de nazomer of herfst vertrekken zijn weer. In de tussentijd worden nesten gemaakt, eieren uitgebroed, jongen grootgebracht, soms een paar keer per jaar. Andere vogels trekken niet. Zij bereiden zich na de voortplanting voor op herfst en winter in eigen land. Na elke cyclus begint het weer van voor af aan.

Dit door de jaargetijden gestuurd stramien is een oneindige herhaling. Wie veel in de natuur is, zoals ik, kan in grote lijnen voorspellen wat er in een bepaalde periode te zien valt. Je zou verwachten dat de lol er hierdoor van afgaat. Net als een visser die vooraf al zou weten hoeveel en wat hij gaat vangen.

Gelukkig bestaat de voorspelbaarheid van de dingen alleen in de grote lijnen. De details zijn verschillend en een mensenleven is niet genoeg om alle variaties te zien.

Wanneer ik dus net als elke zomer naar de haven van Spijkenisse ga om de visdieven te bewonderen, dan verveelt het mij nooit. Niet alleen omdat het simpelweg prachtige, sierlijke en wendbare luchtkunstenaars zijn, maar ook omdat er altijd wel iets anders op de achtergrond gaande is. Verleden keer was dat een familie bruine rat die de parkeerplaats afschuimde op zoek naar eetbaar afval (een van de knagers was net iets kleiner dan een doorsnee kat; een joekel was het!)

Helaas geen foto van de ratten, want zij waren mij steeds te snel af. Wel foto’s van andere havenbewoners, die laten zien wat ik met variatie bedoel. Dus hoezo, uitgekeken raken?