Winterse buien

Eindelijk worden de voorspelde winterse buien uitgestort, en hoe! Ze slaan met zo'n kracht tegen mijn auto dat hij ervan schudt. Een mix van regen- en ijsdruppels tikt tegen de carrosserie. Hier binnen, beschut en verwarmd, doet het knus aan, als regen tijdens een zomerse bui op het zeil van je tent. Straks, als de ijsregen in mijn gezicht zal slaan, denk ik daar vast anders over....

Uit oogpunt van schuilmogelijkheden staat de wind ongunstig op de Spuimonding-West. Meestal bieden dwars op de windrichting liggende dijkjes luwte, maar het water staat zo hoog dat alle dijken natte voeten hebben en ik er niet terecht kan. 

Met hoog gesloten jas, onder ijsmuts en capuchon vecht ik mij een weg over de dijk in de richting van het Haringvliet. Ondanks de felle kou is het prachtig, zoals het uitspansel steeds wervelend van uiterlijk verandert. Het ene moment is het diep donker grijs, behangen met flarden witte watten, dan weer ziet de zon kans om door een blauwe kier heen licht over het landschap te strooien. Iedere keer als dat gebeurt, doucht Zuidland in de verte onder de kleuren van een regenboog.

Aan het eind van de dijk ga ik er zo diep mogelijk naast zitten, ineengedoken, de rug in de wind. Kruidenthee uit mijn thermosbeker en drie bruine boterhammen met pindakaas moeten de kachel weer opstoken, terwijl de zoveelste hagelbui het rugpand van mijn jas onder vuur neemt. Als het droog is, kijk ik over mijn schouder in de richting van opgewonden gesnater en gegak. Ik weet al wat dit betekent en richt mijn camera op de magistrale zeearend die met logge vleugelslagen mijn kant op komt.
Op slag is alle kou vergeten.

Zeearend trotseert de winterse buien

Zeearend onder zijn lievelingswinterkost

Een winterse bui hult de overkant in een mist van nattigheid

Voor dit ree was schuilen er ook niet bij